Aleksandar Makedonski

vm-makedonec · Početnik Domaćeg.de

Aleksandar nije venet i anticki Makedonci nisu veneti. Nego su bili svoji posebni narod od svi. A i labarotoriske krvne rezultate na Makedonci u danasnoj Republici Makedonije tvrdji direktno da su Makedonci onaj isti anticki narod na Aleksandra Makedonskog, i a takodje test tvrdi nemaju nista zajednicko sa veneti (sloveni). Makedonci pripadaju u linijama na stariji mediteranskih grupe na ljudi, ne na slovena(veneti). Neki istoricari kaze da su oni otisli iz balkanom ne dosli i ziveli su na prostorije oko Sava, Bugarska, i Madjarska. Neki kaze da su dosli od Karpatinske planine iz Rusije. Mislim o slovena(veneti)

Makedonci razlikuje od slovena( veneti) na primer u antropoloske crti, kosa, i visina. Evo kopiracu tekst ali je na Makedonskom jeziku i ovaj tekst je od Aleksandar Donski i Eugene Borza specijaliste po Makedonskom istoriju. Tu pise za razlike pomedju Makedonci i slovena(veneti)

ДЕНЕШНИТЕ МАКЕДОНЦИ СЕ РАЗЛИКУВААТ ОД МНО3ИНСТВОТО ПРЕОСТАНАТИ "СЛОВЕНСКИ" НАРОДИ!

Византискиот историчар Прокопие напишал дека "старите Словени" сите до еден биле русокоси луѓе, што воопшто не се вклопува со антрополошките црти на денешните Македонци!
Теоријата за "хеленското потекло" на античките Македонци за прв пат била создадена во 19 век во Германија!
Античите Македонци, одиграле една од главните улоги во создавањето на најмоќната религија во светот.
Сепак, некои овде и натаму тврдоглаво го оспоруваат фактот дека античките Македонци се предците на денешните Македонци.
Историските податоци, но и обичната логика, зборуваат дека античките Македонци целосно ја внеле својата крв и култура во денешната македонска нација.
Античките народи не исчезнувале од лицето на земјата и не испарувале во воздух (освен доколку не постојат податоци за нивно масовно иселување и сл.].
Античките народи во најголем дел ја внесувале својата крв и култура во посовремените етникуми што се појавувале на нивната територија.
Ова денес е прифатено од речиси сите историографии во светот.
Таков е случајот и со балканските историографии.
Така, на пример, современата албанска историографија тврди дека денешните Албанци во најголема мера се потомци на древните Илири, т.е. на античкиот народ, што во минатото живеел на територијата на денешна Албанија.
Бугарската историографија сосема оправдано ги смета Тракијците како составен етно-културен сегмент од денешната бугарска нација.
Да потсетиме дека Тракијците биле антички народ кој главно живеел на територијата на денешна Бугарија.
И грчката историографија смета дека денешните Грци се директни потомци на древните Хелени, т.е. на народот што во антиката живеел на територијата на денешна Грција. Според ова, токму античките Македонци се античките предци на денешната македонска нација.
Но, поради добро познатите дневно-политички причини, кај нас, до не така одамна, беше оневозможувано да се истражуваат етно-културните врски со античките Македонци (освен поедини инцидентни случаи).
Нашата официјална историографија за време на едноумието (но и подоцна] се држеше исклучиво до теоријата дека денешните Македонци се "чисти Словени" со "прататковина" од заткарпатските мочуришта.

СЛОВЕНИТЕ - РУСОКОСИ ЛУЃЕ

Во врска со ова сакам да укажам дека во ваквата теорија не беа доволно објаснети неколку суштински моменти.
За илустрација овде ќе спомнам еден ваков момент, што можат да го согледаат и најнеупатените читатели.
Застапниците и приврзаниците на оваа теорија ќе треба да дадат убедлив одговор на едно едноставно прашање кое гласи: зошто денешните Македонци, според некои основни антрополошки карактеристики, изразено се разликуваат од мнозинството припадници на останатите "словенски" народи?
Познато е сведоштвото на византискиот средновековен историчар Прокопие (кој бил современик на старите Словени] во кое тој сосема јасно ги опишал нив како народ, чии припадници биле изразено "високи и многу јаки".
Тој тврдел и дека "старите Словени" сите до еден биле "русокоси", при што потенцирал дека меѓу нив немало ниту еден кој имал поинаква боја на косата, освен русата! ("Одбрани четива за историјата на македонскиот народ", Скопје, 1951, стр. 7).
Јасно е дека мнозинството денешни Македонци речиси воопшто не се вклопуваат во ваквиот опис на основните антрополошки црти на "старите Словени".
Поради тоа, се поставува прашањето: како е можно нашите "крвни предци" сите до еден да биле русокоси луѓе и, во најголем дел, "високи и јаки", а ние, нивните денешни "потомци", да имаме изразено спротивни карактеристики од нив?
Таков случај не постои во историјата.

Да ги земеме, на пример, Швеѓаните.
Се знае дека основните антрополошки црти на нивните крвни предци (Викинзите) биле исти како антрополошките црти на денешниве Швеѓани.
Зарем може некој денешен шведски историчар да ги опише Викинзите како "ниски црномурести луѓе со темна боја на косите"?
Ова можеби помалку изгледа и смешно, но токму таква состојба имавме во нашата досегашна официјална историографија.
Преку потенцирањето дека сме "чисти Словени" повеќе наши историчари и публицисти индиректно тврдеа дека нашите "крвни предци" антрополошки биле изразено поинакви од нас.
Но, од друга страна веќе наведовме повеќе докази за сличности во културата помеѓу "Словените" и античките Македонци, кои се несомнени и очигледни.
Како тогаш да се објасни оваа загатка?
Дали можеби во некое далечно минато постоело блиско културно, па и делумно етничко, влијание меѓу овие два етникума?
Сето ова останува за натамошни трпеливи истражувања.
Под знак прашалник е и теоријата за "прататковината на Словените од зад Карпатите". Секој читател самиот може да погледне во која било историска публикација поврзана со античкиот период на тој регион, каде што ќе види дека никакви "Словени" не се спомнуваат на поширокото подрачје околу Карпатите и тоа дури ни во првите векови по Христа. Та, нели е тоа нивната "прататковина" (земја на нивното создавање)? Ако е така, зошто тогаш нема никакви "Словени" на територијата околу Карпатите во првиот, вториот и третиот век по Христа, па и подоцна? И зошто во официјалните историографии на сите денешни "словенски" земји (но и во официјалните историографии на Романија, Молдавија и Унгарија], т.е. во историографиите на сите држави кои денес опстојуваат на територијата на поширокиот простор околу Карпатите, пишува дека "Словените" таму се доселиле, а не дека таму биле создадени?
Co сето ова сакам да потенцирам дека процесите околу создавањето на една нација не се така едноставни, како што досега ги изучувавме (барем за време на едноумието] и истите треба поодговорно и покомплексно да се истражуваат и преиспитуваат. Но, овде нема да задржуваме на сложените процеси на етногенезата на денешната македонска нација, затоа што за тоа досега сме пишувале, туку само ќе посочиме уште неколку моменти во врска со засебноста на античките Македонци како народ затоа што токму тие се нашите вистински антички предци.

ГЕРМАНЦИТЕОД 19 ВЕК ГИ “ГРЦИЗИРААТ” МАКЕДОНЦИТЕ

Вистината дека античките Македонци не биле никакви Грци денес е се поприфатена во светската наука, наспроти жестоките напори на грчката историографија и пропаганда да го докаже спротивното.
Во нашата поширока јавност е малку познато дека за прв пат дури во 19 век биле создадени посериозните пропагандни артикулации за наводниот "грчки карактер" на античките Македонци.
Најгласни во овие тврдења биле тогашните германски историчари.
Познатиот американски историчар д-р Еуген (Јуџин) Борза, кој денес се смета за најголемиот авторитет во светот во однос на историјата на античка Македонија и чие име се среќава во голем број енциклопедии (во поглавијата за античка Македонија), како и во голем број американски документарни емисии посветени на оваа тема, во својата книга "Во сенките на Олимп - појавата на Македонците" (Ин тхе Схадоњ оф Олѕмпус, Тхе Емергенце оф Мацедон, Принцетон Университѕ Пресс, Принцетон, Нењ Јерсеѕ, ИСБН 0-691-05549-1, УСА, 1990] прави детален преглед на теориите во 19 век поврзани со етничкото потекло на античките Македонци. Тој објаснува дека во 19 век, токму германските учени почнале погласно да го пропагираат хеленизмот кај античките Македонци.

Д-р Борза смета дека тие тоа го правеле поради сопствени потреби и интереси, како на пример поради обединувањето на Германија и сл. Ним им бил потребен некој антички јунак "обединител", на кого требало да се угледаат нивните тогашни политички водачи.
Таков "обединител" тие виделе во лицето на Филип II Македонски, кој наводно ги "обединил" Грците.
Но, д-р Борза (цит. дело, стр. 7] пишува дека во оваа идилична слика за Филип II како "обединител на Грците" германските учени од 19 век се судриле со една непремостлива пречка.
Имено, тие не знаеле како да ги објаснат говорите на познатиот грчки (атински) оратор Демостен, во кои, тој жестоко ги напаѓал Македонците како окупатори (а не како обединители] на грчките градови-држави, нарекувајќи ги "барбари" и "тирани".

Co текот на времето, компаративните научни истражувања од разни области, се повеќе почнаа да приложуваат докази дека античките Македонци не биле никакви Грци.
Така, денешните обиди на грчката пропаганда да го докаже спротивното претставуваат само дефанзивен рецидив од германската пропаганда на 19 век, секако надополнет со дневно-политичките и стратешки национални грчки интереси, какво што е задржувањето на приграбениот крупен дел од Македонија во 1913 година и сл. За ова денес се свесни сите сериозни истражувачи на античка Македонија во светот.
Самиот д-р Борза пишува:
"Најголемиот дел од античка Македонија бил вклучен во модерната грчка држава дури во 1913 година и таа била политички чувствителна област во релациите помеѓу атинската власт на југ со своите нехеленски соседи на север" (Борза, стр. 6].
Излегувањето на површина на податоците за етничката засебност на античките Македонци и денес е попречувано поради низа објективни и субјективни фактори.
Како прво, податоците од античките наративни извори за Македонците во голема мера до нашево време стигнале преку записите на нивните непријатели.
Овој факт го признава и грчкиот археолог, проф. Фотис Пецас.
Во својата статија "Едно свинче-патешественик", овој грчки археолог, пишува:"Во 1967 година започнавме со долгорочни ископувања во Едеса.
Одевме да решиме сериозни проблеми: кои биле античките Македонци?
Одговорот на прашањето не го даваат целосно историските извори за праисторискиот период.
Македонски извори не се зачувани.
За Македонците имаме информации главно од непријателите на Македонците: од Атињаните, како Демостен; од Римјаните, како Ливие, или од Грците под римска окупација, како Полибие.
Само Македонија, само македонската земја може да даде вистинс
ка слика за античка Македонија, непристрасно..." (Христо Андоновски: Јужна Македонија од античките до денешните Македонци, Скопје, 1995 год., стр. 19].

САМОБИТНОСТА НА АНТИЧКИТЕ МАКЕДОНЦИ

И познатата американска историчарка д-р Синдија Синдор Словиковски, во својата книга "Спортот и културата во античко-македонското општество", пишува слично:
"Голем дел од податоците за Македонците доаѓа од писатели кои живееле во грчките градови-држави, полиси. Животот и историјата на Македонците честопати им биле туѓи на Грците" (Д-р Сѕнтхиа Сѕндор Слоњикоњски, Спорт анд Цултуре ин тхе Анциент Мацедониан Социетѕ, Тхе Пеннсѕлваниа Стате Университѕ, 1988, стр. 8].
Слично пишувал и познатиот француски научник Виктор Берар [1864-1931].
Во изданието "Ла Ревуе де Парис", тојнапишал:
"До не така одамна Франција не ги познаваше Македонците.
Тие за нас беа Тракијци, Пеони, Склавини, див или речиси митски народ, кој живее на дното од, за нас, непознатата земја.
Ние не ги познававме и ги омаловажувавме затоа што всушност за нив дознававме од злобните белешки на старите и на сегашните Грци" (Т. Л. Поречки: "Истина о Македонији кроз документацију", Белград, 1992, стр. 62].

Уште подециден е д-р Борза, кој во врска со ова пишува:
"...Македонската историја ги предизвика оние кои сакаа да дознаат како овој народ успеа да достигне толкава историска големина.
За несреќа, на античките Македонци им недостасуваше некој како Полибие кој ги расветли институциите што подоцна ги направија Римјаните славни.
Оние што ги спомнувале македонските обичаи или им биле непријатели на Македонците, или биле подоцнежни биографи на Филип, или пак биле дилетантски собирачи на гласини и егзотика.
Секој обид да се реконструира внатрешната историја на Македониците со помош на вакви фрагменти е крајно тежок" (Ин тхе Схадоњ оф Олѕмпус, Тхе Емергенце оф Мацедон..., стр. 232].
Од друга страна ни современите археолошки ископувања во денешниот дел на Македонија под Грција не се отидени којзнае колку далеку, а да не зборуваме за веројатниот субјективизам во презентирањето на археолошките наоди од страна на грчката држава пред светот.
Д-р Словиковски во својот спомнат труд ја потенцира незадоволителната активност на грчките археолози на тлото на Македонија под Грција, па вели:
"Се до пред десетина години археологијата во северна Грција [Македонија] беше игнорирана за сметка на плодоносните наоди во таквите области како што е Атина" (Исто, стр. 8].
И д-р Борза (стр. 12] пишува дека за ископините од античка Македонија се дознава главно преку годишните извештаи на грчкиот археолошки сервис и од понекои странски списанија.
Сепак, и покрај сите овие моменти, денес има пронајдено доволно докази за самобитноста на античките Македонци.
Во продолжение ќе наведеме некои од нив.

Evo jos nesta za slovena. Nigde tu nise spomenuje Makedonija ili Makedonci da su pripadali na slovensku grupu na ljudi.

THE SLAVS

are one of the indigenous peoples of Europe. When we speak of an all-Slav land of origin we mean the lands between the Carpathians and the Baltic Sea. In Greek and Roman written sources of two thousand years ago they are cited as Veneds. They began to call themselves Slavs after the fifth century.
If we trace the ethnic origins of the Bulgarian people, we first of all come across its kinship with the Eastern Slavs - the distant forefathers of Russians, Ukrainians and Byelorussians; with the Western Slavs - the ancient predecessors of Poles, Czechs, Slovaks; and with the rest of the Southern Slavs - the peoples of present-day Yugoslavia. Linguistic, archaeological and ethnographic research indicates that the process of the differentiation of the two major groups of South Slavs set in as early as the fifth to seventh century: the Serbo - Croat group (Serbs, Bosnians, Croats, Montenegrins) and the group of the Bulgarian Slavs, so called because they became a part of the Bulgarian state, which was formed later. The migration of the Slavs to the South of the Danube was in fact so pervasive that Byzantium lost considerably its control over the better part of the Peninsula. The thinning numbers of the local Thracians merged completely with the Slavs. Only a few small groups of Thracians survived in the mountain regions, where they survive to this day as, nomadic stock-breeders: they are known as Walaohians (Romanized Thracians) or as Karakachans (Hellenized Thracians). The thousand-year history of the Thracians found its continuation in the birth and Bourishment of the new Bulgarian state. Individual elemerits and features of the Thracian culture left their imprint on the formation and consolidation of the Bulgarian nation. In present times the Thracian heritage is being re-discovered to become part of the 'historical memory' of the Bulgarians and is being widely publicized.

The Slavification of the Balkans was something more than an ethno-demographic transformation; it served as a unique catalyst which accelerated the evolution of production relationships and led to a change in the social system of Byzantium itself which enabled it to survive the Western half of the Empire by a whole millennium. With the arrival of the Slavs, slave forms of dependence of farmers on the big landowners in the Balkans were replaced by the free rural communes. The free peasant emerged as the basic producer. The communal form of ownership over the basic means of production - the land - and the appearance of improved tools of production, were but a step from a superior form of ownership - feudalism. The Slavs, on their part, coming in touch with a more civilized world, quickly mastered the new instruments of labour and the art of warfare. By the mid-seventh century the Slavs of the Bulgarian group were almost two centuries ahead of the rest of the Slavs, standing on the threshold of the formation of a state organization. Two military-political alliances came into being: the first in the Salonika area, routed by the Byzantines in the second half of the seventh century, and the second, in the Danuberiver area. It was this alliance of seven Slav tribes which withstood the military pressure exerted by the Byzantine Empire. There was nothing left to do but to compel the empire to abandon the lands which it possessed against the will of the autochthonous population and which in the course of two centuries had acquired a Slavonic appearance. A crucial role in this process was played by Khan Asparouh's proto-Bulgarians who had settled near the mouth of the Daube after the year 665. They won two victories over Byzantium acting together with the alliance of the Slavonic tribes as well as with the Slavonic tribe of Severi from the plain near the lower reaches of the Danube.

Axios · Početnik Domaćeg.de

vm-makedonec · Početnik Domaćeg.de

Nije. Ime je od Prince Makedon. Car Zevs je imao dva sina prvi sin zvao se Prince Makedon i drugi sin zvao se Prince Persej. I on je samo podelio carstina na dva sina, Makedon je vodio emperie od Cari Grad (Istanbul), do Crne Gore na moru, se do krajni deo Rumunije na crno more. I tako je on zvao prvo Kingdom of Macedon, i onda i samo ime je dosao Makedonija, i svi koju su bili isti narod su primili ime Makedonci. Prince Persej takodje, startovao je emperija niz Turske, Iran, Iraq, i on je zvao emperije pod njegovo ime Persija. "Visoki Ratoborni Brdjanin" to tije samo grcka propaganda tako oni kazu. I o da danas u oni deo sto imamo svi su nasi Makedonci i to je to. Imamo jos nasih ljudi u okupirani deo "Pirinski" sto su bugara uzeli od nama ima tamo jos 3 miljona Makedonci. I takodje i na "egejski" deo sto su grci od nama uzeli. Tamo ima puno Makedonaca. Objaveni su u severni deo grcke da ima etnicki cisti sela Makedonske, grka policija boji se da udje unutra i da prica propaganda. Drugo u Kostur svi pricaju Makedonski. Se do juzni deo Egejske Makedonije do grada Kozani znao sam ja jedni odatle, oni kaze da ima puno Makedonaca tamo..

Evo ti dobri links

Axios · Početnik Domaćeg.de

hitl · Početnik Domaćeg.de

Aleksandar III. Veliki, zvan i Aleksandar Makedonski ( Pella, 356 p.n.e. - Babilon, 13. lipanj, 323 p.n.e. ),makedonski kralj. Vladao je 336 p.n.e. - 323 p.n.e., član vladarske dinastije Argead. Kao zapovjednik udružene vojske Makedonije i Grčke osvojio je veliko Perzijsko carstvo, Egipat te sa vojskom došao do Indije.Nakon njegove smrti u 33.godini njegovo veliko carstvo se raspalo u ratovima njegovih vojskovođa koji se zovu dijadosi.

Amerigo · Početnik Domaćeg.de

da li su se konacno makedonci i grci pomirili o tome je li aleksandar makedonac ili grk?

Axios · Početnik Domaćeg.de

Milos NS · Početnik Domaćeg.de

nikoljupco · Početnik Domaćeg.de

Za Aleksandar Makedonski
http://mk.wikipedia.org/wiki/Aleksandar_Makedonski

biske · Upućeni član

mene interesuje da li je Aleksandar bio gay, posto ga tako opisuju u filmu?

nastasenjka · **~daydreaming~**

Zoka74 · Početnik Domaćeg.de

Aleksandar III Veliki, zvan i Aleksandar Makedonski (Pela, 356. pne. - Vavilon, 13. jun, 323. pne. ), je bio makedonski kralj. Vladao je 336. pne. - 323. pne.. Pripadao je dinastiji Argeada. Kao makedonski kralj i hegemon Grka osvojio je veliko Persijsko carstvo, te je sa vojskom došao do Indije. Nakon njegove smrti u 33. godini njegovo veliko carstvo se raspalo u ratovima njegovih generala-naslednika koji se zovu dijadosi.
Aleksandarovi roditelji su bili makedonski kralj Filip II Makedonski i epirska princeza Olimpijada. U mladosti mu je učitelj bio čuveni grčki filozof Aristotel. Aristotel je napustio kraljevski dvor 340. pne. i od tada Aleksandar učestvuje u državnim poslovima. U bici kod Heroneje, 338. pne., gde je Filip II pobedio udružene Atinu i Tebu, Aleksandar je bio zapovednik levog krila.

Kada se Filip rastao od Olimpijade i ponovo oženio drugom ženom, Aleksandar se s ocem žestoko posvađao. Isprva je Aleksandar otišao s majkom u Epir. Ipak, ubrzo se vratio u Makedoniju i izmirio s ocem. Filip je 336. pne. ubijen od svog sluge Pausanije. Budući da je i ovaj odmah ubijen pozadina ubistva nikad nije rešena. Aleksandar se odmah, uz podršku vojske, a bez veće opozicije, proglasio kraljem. U to vreme Makedonija je imala veliku vojnu premoć nad Grčkom, pa se moglo krenuti na veliki vojni pohod na Persiju.
Aleksandar je najprije došao u Korint, gde je od izaslanika svih grčkih gradova, osim Sparte, imenovan vrhovnim vojnim zapovednikom u pohodu na Persiju. Taj pohod je planirao pre smrti Filip II. Zatim je otišao na sever i porazio plemena Tribale i Ilire. U Grčkoj su se međutim počele širiti glasine o njegovoj smrti pa se grad Teba spremao na ustanak. Aleksandar je munjevito stigao pred Tebu i zahtevao da se grad preda. Kada su ovi to odbili, zauzeo je grad silom. Nekoliko hiljada Tebanaca je okrutno ubijeno a svi preživeli stanovnici su prodani u roblje. Celi grad je - osim hramova i kuće pesnika Pindara, razrušen, a svaki kamen u gradu preokrenut. Nakon toga ostali su se gradovi u Grčkoj pokorili.
334. pne. Aleksandar je napokon krenuo na pohod na Perziju. Upravu Makedonije poverio je Antipateru. Antipater je, da održi mir u Grčkoj, raspolagao vojskom od 13,000 ljudi. Jačina vojske pod Aleksandrom je bila oko 30.000 pešaka i 5000 konjanika. To je uključivalo oko 15,000 Makedonaca, 7,000 vojnika iz grčkih gradova, a ostalo su bili plaćenici. Drugi po rangu u makedonskoj vojsci bio je iskusni vojskovođa Parmenion. Perzijsko carstvo je bilo u velikoj krizi. Lokalni satrapi su u gradovima i pokrajinama vladali praktički samostalno. Zbog toga Persijanci nisu imali veliku kopnenu vojsku, tek mornaricu. Prvi sudar s persijskom vojskom bila je bitka kod Granika, 334. pne.. Makedonska falanga pokazala se superiorna nad Persijancima i Aleksandar je ostvario potpunu pobedu.

Zarobljenici su poslani u Grčku svezani u lancima. Mnogi gradovi u Maloj Aziji otvorili su Aleksandru vrata i dočekali ga kao spasitelja. Oni koji su pružali otpor bili su zauzeti silom i surovo kažnjeni. U osvojenim gradovima Aleksandar je izbacivao tirane i uspostavljao demokratska uređenja. Time se osigurao od eventualnih pobuna. Aleksandar je odbijao pomorsku bitku s Perzijancima, već je išao na osvajanje pomorskih gradova. Time je suzio prostor perzijskoj floti. Prilikom ulaska u grad Gordion, Aleksandar je mačem presekao čuveni Gordijev čvor. Prema legendi onaj koji razreši ovaj zamršen čvor vladaće Azijom. Presecanjem čvora Aleksandar je tako ispunio proročanstvo.

Darije III, perzijski car, poražen je i u drugoj bici kod Isa, 333. pne.. Bitka kod Isa je bila odlučna Aleksandrova pobeda i označava početak kraja Persije. Po prvi put su Persijanci izgubili, a da je Darije vodio bitku. Posle bitke Darije beži do Eufrata, a Aleksandar zarobljava skoro celu njegovu porodicu. U bici kod Isa Aleksandar je imao 30.000 vojnika, a Darije III je imao 100.000 vojnika.Pobedom u bici protiv daleko brojnijeg neprijatelja Aleksandar se dokazao kao vojni genije.

Odbivši sve Darijeve ponude za pregovore, vojni pohod se nastavio. Tako je 332 pne. Aleksandar bez otpora ušao u Egipat, gde su ga slavili kao oslobodioca dok su mu egipatski sveštenici ukazali "božanske počasti". U Egiptu je osnovao grad Aleksandriju, 331. pne.. Kroz celi svoj pohod Aleksandar je osnovao nekoliko desetina gradova, većinom iz vojnih razloga. Mnogi od njih su se zvali Aleksandrija. U međuvremenu, Antipater je u Grčkoj porazio spartanskog kralja Agisa III u bici kod Megalopolisa, 331. pne., pa je pohod mogao biti mirno nastavljen.

Teško pristupačan i okružen morem grad Tir se odbijao predati. Opsada Tira trajala je sedam meseci, ali je zauzet 332. pne.. Nakon zauzimanja grada oko 10.000 ljudi je masakrirano, a svi preostali, oko 30.000, prodani su kao roblje. Aleksandar prelazi Tigar i Eufrat bez otpora. Darije III kao teren za obračun sa Aleksandrom odabire ravnicu, da može razviti svoju vojsku i time iskoristiti brojčanu nadmoć. Aleksandar je porazio daleko brojniju vojsku Darija III u bici kod Gaugamele i zauzeo Persepolis, 331. pne.. Persepolis je spalio kao osvetu za bivše persijske paleže u Grčkoj. Kada se Darije htio predati ubio ga je njegov sluga Bes i proglasio se njegovim naslednikom kao Artakserks IV. Bes je 329. pne. uhvaćen od Makedonaca i ubijen. Time je Perzija bila osvojena. Aleksandar se proglasio naslednikom Perzijskog carstva i Vavilon proglasio glavnim gradom svoje imperije.

327. pne. Aleksandar je krenuo na novi vojni pohod, dalje na istok. Premda je ukupni broj ljudi iznosio više od 100.000 to je uključivalo i žene, decu,zabavljače i drugo. Vojna sila je bila oko 40,000 vojnika. Istočne delove Perzije osvojio je bez većeg otpora. Indijski vladar Por dočekao ga je kod rijeke Hidasp s velikom vojskom koja je uključivala i 200 ratnih slonova. Bitka na reci Hidasp, 326. pne., bila je krvava. Slonovi su nabijali Makedonce kljovama dok su Makedonci slonove terali bakljama. U pomutnji koja je nastala slonovi su gazili i jedne i druge. Aleksandar je ipak pobedio i zarobio Pora, kojeg je zatim oslobodio i prepustio mu civilnu upravu zemlje. Koliko je daleko na istok dospeo,nije poznato. Kada je Aleksandar nameravao ići dalje na istok do kraja sveta vojska je počela pokazivati znakove da postoji mogućnost pobune. Surova klima i tropske kiše smanjile su vojni moral. Aleksandar je pristao na povratak u Babilon. Prema legendi, kada su vojnici odbili da ga slede i odbacili oružje, Aleksandar se zatvorio u svoj šator i počeo plakati. 323. pne. Aleksandar je planirao vojni pohod na sever Afrike. Vojska je već bila spremna, ali je Aleksandar iznenada umro.