Etnicko poreklo Srba

nevaljalimacak · Početnik Domaćeg.de

Rec kalendar jste slovenskog porekla (a dal bas srpskog?), i potice od slovenskog boga sunca Koleda, cije je ime izvedeno od reci kolo, tj. krug. Od njegovog imena je nastao pojam koledar, koji ima neko kalendarsko znacenje, verovatno je oznacavao prvi dan ili mesec u godini (koja je zapocijala 22. decembra). Latinska rec kalendar je potekla od praznika kalenda koji je oznacavao pocetak rimske godine. Kako su oni ovo primili od Slovena to je pitanje. Predpostavlja se da su znanja o kalendaru primili od Etruraca kao sto su veliki deo svoje kulture, a za Etrurce neki Srbi veruju da su bili slovenski narod.

Sto se tice 7500 godina, one poticu od racunanja vremena po Bibliji, to jest biblijskom stvaranju sveta. A sad sto to racunanje nije uvek isto, razlog je taj sto je Biblija napisana tako da se mnoge reci mogu tumaciti razlicito, jer je tekst pisan bez samoglasnika, jevrejsko racunanje stvaranje sveta smesta u pre nekih 6000 godina. Sto se tice Jacanovica, on je jako pametan covek, samo ume malo da se zanese, i da donosi preuranjene zakljucke.

Reponja · Upućeni član

daliborvucko · Početnik Domaćeg.de

interesuje me ko je i kada uveo krsne slave u srba.

zaboravio sam da napisem odnosno da se konsultujem kada muško dete počinje da samostalno slavi krsnu slavu. da li svake godine pozivaju gosti ili samo prve godine. interesuje me koja je najveća krsna slava u srba.

[Edit by nastasenjka: Pisanje poruke jedne za drugom, u istoj temi, gde to nije neophodno (SPAM-ovanje), strogo je zabranjeno Pravilnik-om.]

nastasenjka · **~daydreaming~**

ok, ok...ajd' sad nazad na temu...hvala lepo Wink

stimi · Početnik Domaćeg.de

Starija istoriografija je uzimala, kao pouzdane, podatke koje je napisao vizantijski car Konstantin Porfirogenit o doseljenju Srba na Balkansko poluostrvo. Po njemu Srbi su u 7. vijeku naselili prostranu teritoriju: Rašku, Duklju, Bosnu, Travuniju, Zahumlje i Paganiju

Zoka74 · Početnik Domaćeg.de

Srpske zemlje prije doseljenja Srba bile su dugo vremena dio velike rimske imperije. Stari narodi koji su naseljavali Balkansko poluostrvo (Iliri, Tračani i Kelti), prije dolaska rimskih osvajača živjeli su plemenskim životom. Iliri su bili najbrojniji i naseljavali su najveći dio poluostrva. Pokušaji da stvore jaču državnu organizaciju neće uspjeti (Teuta npr.). Na jadranskim ostrvima će biti više grčkih trgovačkih kolonija i preko njih će se širiti uticaj visoke grčke kulture prema unutrašnjosti poluostrva. Rimsko osvajanje unutrašnjosti Balkana će biti okončana tek u 1. vijeku poslije Hrista. Nakon toga ovi narodi će biti izloženi dugom procesu romanizacije. U kasnoj antici oni su bili uglavnom romanizovani, a i hrišćanstvo je odnijelo pobjedu nad paganstvom.

Godine 395. rimski car Teodosije I dijeli Carstvo na Istočno i Zapadno. Granica između istočnog i zapadnog dijela išla je rijekama Savom i Drinom, a zatim se spuštala prema Skadarskom jezeru. Ova granica će se nakon propasti Zapadnog rimskog carstva (Istočno rimsko carstvo će opstati još gotovo hiljadu godina), uslijed prodora raznih naroda na rimsku teritoriju, i dalje reflektovati, prvenstveno kao kulturna granica između evropskog istoka i zapada. Srpski narod naselivši se na teritorije s obe strane granice (na terenu simbolične, ali u očima onodobnih i sadašnjih velikih sila stvarne), naći će se raspet između evropskog istoka i zapada, na pravoj istorijskoj vjetrometini.
Stara slovenska postojbina nalazila se na prostorima istoka Evrope. Približne granice naseljenosti Slovenima su bile: oko rijeke Odre do srednjeg toka Volge, od Baltičkog mora do Karpata i srednjih tokova rijeka Buga, Dnjepra i Dona. U svojoj staroj postojbini Sloveni žive u rodovskoj zajednici. Južniji Sloveni (bliže Crnoga mora), zbog dodira sa razvijenijom grčkom-rimskom civilizacijom, će polako napuštati način života u rodovskoj zajednici. Sa stočarskog i lovačkog načina života postepeno prelaze na zemljoradnički. U nauci se navode različiti razlozi slovenskih seoba. Najvjerovatniji je taj da su Sloveni bili primorani na raseljavanja povučeni velikom seobom naroda i hunskim napadima. Seoba Slovena je bio dugotrajan proces, mnogo duži nego što se smatralo u tradicionalnoj nauci. Srbi su najvjerovatnije naseljavali zapadnije krajeve slovenske prapostojbine.
Slovensko naseljavanje Balkanskog poluostrva otpočinje u VI veku pljačkaškim upadima u Vizantiju Slovena naseljenih na levoj obali Dunava,a okončao se u prvoj polovini VII veka dolaskom Hrvata i Srba i trajnjim naseljavanjem velikog broja Slovena na Balkansko poluostrvo.Proces pozicioniranja pojedinih plemena i slovenskih grupa unutar poluostrva međutim trajao je još cela dva veka i okončan je krajem VIII i početkom IX veka kada se javljaju i prve države kod Balkanskih Slovena.

Starija istoriografija je uzimala, kao pouzdane, podatke koje je napisao vizantijski car Konstantin Porfirogenit o doseljenju Srba na Balkansko poluostrvo. Po njemu Srbi su u 7. vijeku naselili prostranu teritoriju: Rašku, Duklju, Bosnu, Travuniju, Zahumlje i Paganiju.
Podataka o prvim vekovima boravka Srba i uopšte Slovena na Balkanskom poluostrvu gotovo i da nema.Sredinom IX veka Srbi predvođeni Vlastimirom(oko 850.-862.) i mnogobožačkim elementom u narodu podižu pobunu protiv Vizantije i stiču samostalnost.Na novu srpsku državu odmah su udarili Bugari,ali ih Srbi predvođeni prvo Vlastimirom,a kasnije i njegovim sinovima Mutimirom(862.-891.),Strojimirom i Gojnikom pobeđuju u dva rata.Tokom Mutimirove vladavine Srbi zvanično primaju hrišćanstvo između 870. i 874.godine.Mutimira nasleđuje Petar Gojniković(892.-917.),čiji vazal oblasni knez Zahumlja Mihajlo Višević pokušava početkom X veka da proširi srpske zemlje na Apeninsko poluostrvo.U prvoj polovini X veka vrhovni srpski arhonti pokušavaju da očuvaju svoju samostalnost u borbama Bugara i Vizantije oko prevlasti na poluostrvu.Bugarski car Simeon Veliki osvaja celo Balkansko poluostrvo,zauzevši 924.godine i srpske zemlje.Posle njegove smrti Časlav Klonimirović 931.godine ponovo obnavlja jedinstvenu srpsku državu koja nestaje njegovom pogibijom u sukobu sa Mađarima oko 960.godine.

Novo središte srpske nezavisnosti krajem X i tokom XI veka postaje Zeta,pod Jovanom Vladimirom(oko 995.-1015.) koji je bio Samuilov(976.-1014.) zet i vazal,a potom i pod Stefanom Vojislavom(1038.-1050.).Vojislavov naslednik Mihajlo(1050.-1081.) uzdiže Zetu na rang kraljevine i ona 1077.godine postaje prva srpska kraljevina.Posle smrti Mihajlovog sina Konstantina Bodina(1081.-1101.) u Zeti nastaju sukobi oko vlasti u koje se uključuju i kraljevi vazali raški veliki župani.Sav teret borbe sa Vizantijom u XII veku preuzimaju raški veliki župani koji sredinom XII veka preuzimaju primat među srpskim zemljama na istoku.Kao posledica dinastičkih borbi među velikim županima na presto 1162.godine na vlast dolazi najstariji Nemanjin brat Tihomir čime počinje era Nemanjića u srpskoj istoriji.
Moderna srpska nacija je skladna mešavina starobalkanskih etnosa i Slovena (Konstantin Jiriček – "Istorija Srba"). Verovatno je da su Srbi biološki više balkanski Romani nego Sloveni (Pavle Ivić – "Srpski narod i njegov jezik"). Srbi su, moguće je, poreklom Iliri koliko i Sloveni. Prva faza etnogeneze srpskog naroda, odnosno stapanje ove dve grupe, dogodila se u vekovima neposredno posle doseljenja Slovena na Balkan. Druga, intezivnija i masovnija faza, posledica je migracija, neposredno pre, za vreme i posle Turskog osvajanja Zapadnog Balkana (Sima Ćirković - "Srbi u srednjem veku"). Tamna kosa, nasuprot svetloj kod drugih Slovena, elementi narodne nošnje i običaji, posebno u dinarskom planinskom pojasu, tragovi su i znaci tog mešanja starobalkanskih etnosa i Slovena. Ovaj proces asimilacije nije karakterističan samo za Srbe već i za gotovo sve narode na Balkanu (Hrvati u dinarskom pojasu, Bugari, Makedonci, Albanci,Mađari, Rumuni itd.) i u Evropi (starorimski filozof Seneka - "Teško da će se naći ijedna zemlja čiji su stanovnici autohtoni. Sve je to izmešano i jedno na drugo nakaljemljeno. Jedni su odlazili, a drugi dolazili").

Na području, koje se gotovo potpuno poklapa sa srednjevekovnom Raškom, u praistoriji je živelo ilirsko pleme Autarijati po kojima su dobili ime planina i reka Tara. Slovenski preci današnjih Srba bili su ekonomski i kulturno superiorni, živeli su u plodnim dolinama, rodovska i plemenska elita koja će kasnije dati kraljevske i velikaške porodice i crkvene jerarhe, bila je iz njihovih redova. Zbog toga je prevladao slovenski jezik koji će u moderna vremena postati, kao i drugde u Evropi, obeležje identiteta. Međutim, krajevi naseljeni Srbima puni su toponima koji svedoče o postojanju balkansko-romanske komponenete srpske nacije: u Raškoj su to planine Tara, Durmitor, Stari Vlah, reke Tara, Ibar, Drina, planina Romanija u Bosni istočno od Sarajeva, reka Neretva i planina Velež u Hercegovini, planina Rumija iznad Bara, planina, reka i jezero Vlasina na granici Srbije i Bugarske. U prezimenima se prepoznaje poreklo predaka: Drakulović-Drakulić (od Drakul), Kračunović-Kračunković (od Kračun - na rumunskom Božić), Radulović (od Radul). Naravno, i slovenski toponimi i koreni prezimena izuzetno su brojni: Bistrica, Morava, Toplica, Morača, Šumadija, Drenica, Kosovo, Slatina, Požega, Rudnik ; Kovačević, Vlastimirović, Crnojević-Crnjanski, Vučković-Vukojević, itd.

U zemljama Evrope su etničko poreklo i jezik bili osnov za formiranje nacija. Na Balkanu je presudna bila pripadnost određenom civilizacijskom krugu, odnosno religijskom sistemu. U Evropi je u prošlosti dolazilo do krvavih verskih sukoba između katolika i protestanata, ali oni nisu doveli do stvaranja monoreligijskih nacija. Razlog je što je već pre tih ratova bila stvorena svest kod prosvećene elite o pripadanju širim etnolingvističkim zajednicama.

Na Balkanu su procesi tekli drugačijim tokom. Pre nego što je stvorena svest o zajedničkom poreklu, jugoistok je bio podeljen između dve religijski ustrojene imperije, muslimanske Otomanske i katoličke Habzburške. U njima je religijsku pripadnost pratio i socijalni status. U Turskoj su javna služba i položaj spahije bili rezervisani za muslimane. Nemuslimani su plaćali porez za pravo da ispovedaju svoju veru, bila im je uskraćena javna služba i uglavnom su bili u položaju raje odnosno feudalnog kmeta. U Habzburškoj monarhiji su javnu službu i priliku za napredovanje imali katolici, dok je na nekatolike, uz uskraćivanje prava, vršen stalan pritisak da se preobrate. Sa ovim je išla i identifikacija katolika sa državom i carem u Habzburškoj monarhiji, odnosno muslimana sa Turskom i sultanom u Otomanskoj imperiji, te samoodređenje pravoslavnih u otporu prema ovim imperijama u kojima su imali podređen status. Veoma važno za budućnost biće i učestvovanje na različitim stranama u sukobima između ovih carstava. Često su bosanski muslimani bili u prvim redovima sultanove vojske u borbi protiv Habzburga ili u gušenju pobuna balkanskih hrišćana, kao što su među najžešćim borcima na strani bečkog cara bili njegovi južnoslovenski podanici ili pobunjeni balkanski hrišćani. Međusobno prolivanje krvi za tuđe careve neće biti zaboravljeno.

Proces stvaranja nacija u XIX veku započeće u uslovima već formiranih socio-religijskih identiteta tako da će nacionalna imena zapravo postati sinonimi za verske zajednice. Oko tih imena okupiće se različite grupe istovernih. Nije bilo moguće da potomak bosanskog muslimanskog bega poistoveti sebe sa potomkom hrišćanskog kmeta ili habzburškog krajišnika sa kojim je imao krvave sukobe, ili da katolik i pravoslavac iz Habzburškog carstva postanu deo iste nacije kada su imali potpuno različit odnos prema imperiji - jedni su je doživljavali kao svoju, drugi kao tlačiteljsku. Tako će Hrvat postati sinonim za katolike, Srbin za pravoslavce, a u XX veku Bošnjak za muslimane slovenskog porekla na zapadnom Balkanu. U Crnoj Gori je, u drugoj polovini XX veka, došlo do podele u okviru pravoslavne zajednice na Crnogorce i Srbe, ali su muslimani ostali Bošnjaci, a katolici Hrvati te se zapravo nije dogodilo ništa novo. Bilo je pokušaja da se od stanovništva istog etničkog porekla stvori jedinstvena nacija, ali nijedan nije uspeo da prevaziđe duboke verske podele stvorene u prošlosti. Propali su pokušaji Hrvata da stvore jedinstvenu naciju od svih Slovena u Hrvatskoj, Slili Srba da stvore jedinstvenu naciju od svih Slovena koji govore štokavskim dijalektima. Čini se da je na neuspeh osuđen i pokušaj Bošnjaka da od svih stanovnika BiH stvore jednu naciju ili Crnogoraca da to učine sa svim Slovenima u Crnoj Gori. Postojao je i pokušaj u kraljevini Jugoslaviji da se od svih Slovena stvori jedinstvena jugoslovenska nacija koja bi svojim neutralnim i sveobuhvatnim karakterom prevazišla podele iz prošlosti, ali ta ideja takođe nije uspela. Slično ovome i Sloveni muslimani u Makediniji su Torbeši a hrišćani su Makedonci, a u Bugarskoj su Sloveni muslimani Pomaci dok su hrišćani Bugari.

Verska pripadnost postala je osnov za nacionalno opredeljenje. Sva neobičnost ovoga zapaža se kada posmatramo etničke grupe, npr. onu koja govori istočnohercegovačkim štokavskim jekavskim dijalektom nove akcentuacije, koja je podeljena između sve četiri pomenute nacije u zavisnosti od verskog opredeljenje i pokrajine stanovanja njenih pripadnika. Ima i suprotnih primera: katolici iz Konavla, koje u srednjem veku nije bilo u sastavu Hrvatske, koji govore istočnohercegovački štokavski jekavski dijalekat nove akcentuacije i oni iz okoline Varaždina, koji govore ekavskim kajkavskim dijalektima srodnim slovenačkom jeziku, su Hrvati; pravoslavci iz okoline Pirota, koji u srednjem veku nije bio u sastavu Srbije, koji govore balkanizovanim ekavskim štokavskim dijalektom stare akcentuacije i oni iz Trebinja koji govore istočnohercegovačkim štokavskim jekavskim dijalekatom nove akcentuacije, su Srbi; muslimani iz okoline Prizrena, koji u srednjem veku i u Tursko doba nije bio u sastavu Bosne, koji govore prizrensko-južnomoravskim štokavskim ekavskim dijalektom stare akcentuacije, a poneki i zapadnomakedonskim dijalektom i oni iz Cazina, koji govore šćakavskim ikavskim dijalektom nove akcentuacije, su Bošnjaci.

Činjenica da pripadnici različitih vera govore istim dijalektima, dovodi ponekog do pogrešnog zaključka da su svi koji njima govore Hrvati, Srbi, Bošnjaci ili Crnogorci. Međutim, ne treba zaboraviti da balkanske slovenske nacije nisu ustrojene na etnolingvističkom principu, kao u ostalim delovima Evrope, nego na osnovu pripadnosti određenom civilizacijskom krugu, odnosno religiji, koja presudno utiče na nacionalno opredeljenje. Svi Hercegovci imaju isto etničko poreklo, ali nisu svi pripadnici iste nacije, jer nisu svi iste vere. Imena Hrvat, Srbin, Bošnjak, izgubila su svoju srednjevekovnu etničku odrednicu i postala su sinonimi za katolika, pravoslavca i muslimana slovenskog porekla na Zapadnom Balkanu, postala su kulturne odrednice. Ime Crnogorac danas označava pravoslavne Slovene iz Crne Gore koji se ne smatraju Srbima. Slovenske nacije na zapadnom Balkanu treba shvatiti kao skup pojedinaca koji imaju isto kulturno-religijsko nasleđe. Opredeljenje u skladu sa kulturnom tradicijom, a ne etničko poreklo, suštinsko je za definisanje slovenskih nacija na Balkanu.

RODJAZMAJ · Početnik Domaćeg.de

Crnogorci su uvek bili i ostace Srbi!Crna Gora je bila jedina nepokorena drzava srpskog naroda od strane turaka!To sto se neki odricu svog porekla Njegosa i Kralja Nikole njima i njihovim albanskim prijateljima na dusu!

belly · Početnik Domaćeg.de

By genetics[1], Serbs have the following Y-DNA chromosome distribution: Highest is Haplogroup I (Y-DNA) with 36% occurence, then R1a haplogroup with around 30% of tested individuals, Haplogroup E3b (Y-DNA) or E3b1 haplogroup is around 20% and R1b haplogroup at 11%. The rest are haplogroups J2 and K. This Genetic Evidence, thus eliminates Iranian and other non-Slavic theories, as over 86% of Serbs have one of the major European DNA haplogroups. They are I, R, and E3B; These haplogroups are very low or non existant among modern Iranian peoples.

Serboi is the name of the ancient Sarmatian tribe that could be the possible predecessors of the present-day Slavic Serbs and Sorbs. However due to genetic [1] composition of modern Serbs, it is not likely, even remotely. Modern Serbs have haplogroup I at almost 40% which is only found in western Balkans, Sardinia and Scandinavia. They also have a high occurence of E3b2 haplogroup, at 20%, also not found in Asia. This group is situated around Balkans and southern Europe. Relatively high occurence of R1b is also found around 12%, and R1a around 15% . Low occurences of J and K haplogroups are also found amongs Serbs, 5-7 % of each. Lusatian Sorbs, however have a high occurence of R1a and K haplogroups. R1a is haplogroup identified with EuroAsians.

young_ · Početnik Domaćeg.de

Svaka chast ako ti to ZNAS... mislim u svakom slucaju svaka chast lepo sroceno

poZzz

belly · Početnik Domaćeg.de

Najstarije srpsko poreklo

Saznato je da su haldejski, asirski i misirski rukopisi i kameni spomenici jedni od najstarijih dokumenata ljudske civilizacije, stari preko sedam hiljada godina i da se u njima pominje ime Srbin. Po nekim naučnim teorijama nastanak ljudskih naselja određuje se za razne krajeve u razna vremena. Po drugima smatra se da su prva naselja nastala u srednjoj Aziji, odakle su se narodi dalje vremenom raseljavali. Po takvoj tvrdnji za Srbe se smatra da su ogranak arijskog, ili indo-evropskog soja, kome pripadaju i romanski, keltski i germanski narodi. Za taj dokaz uzima se isti jezik svih slovenskih naroda, proizašao iz prasrpskog jezika indo-azijskog porekla.

Veliki je broj naučnika koji Indiju smatra srpskom prapostojbinom. Svi se oni slažu da su seobe Srba iz Indije započele pre šest do sedam hiljada godina i da su trajale oko hiljadu godina. Jedan od zagovornika srpskog porekla iz Indije je i dr. Nenad Đorđević, koji u svojoj obimnoj studiji “Istorija Srba” dokazuje da i mi pripadamo indo-evropskom stablu. On tvrdi da Srbi od svog postanka nose svoje ime. Postoji teorija da su se prve seobe Srba odvijale u pravcu kretanja sunca, od istoka ka zapadu.

Za kolevku svih evropskih naroda smatra se Indija, odakle su seobe za zapad započele pre petnaest hiljada godina. Dokaz tome su mnogobrojne reči u sanskritskom jeziku, istog značenja kao i na srpskom, a zabeležene su pre više od tri hiljade godina. Kao prva istorijska zabeleška je reč Serbh što ima značenje rodbine, semena i kolena. I u današnjim jezicima, indijskom i srpskom ima mnogo reči istovetnog značenja. Evo nekih:

agan - oganj; bagas - bog; brath - brat; bhala - bela; chata - četa; deti - dete; div - div; dina - dan; dasa - deset; dama - dom; girja - gora; grad - grad; iskra - iskra; kada - kada; kuta - kuća; lip - lep; lot - ljut; laghi - laki; ljubhva - ljubav; matr - mater; mala - mali; more - more; mil - mili; nabas - nebo; nava - novi; paraha - prah; prati - protiv; panca - pet; pena - pena; rabh - rob; rosa - rosa; sa - so; sila - sila; sas - sest; stan - stan; sabha - soba; stala - stol; tata - tata; ta - taj; tvar - stvar; trasti - tresti; trang - trag; tamas - tama; tri - tri; trijdosa - trinaest; tada - tada; vrt - vrt; vicur – veče; vatara - vatra; vi - vi; vas - vas; viva - živi.

U sanskritskom jeziku imena rodbine su potpuno identična srpskim, kao: tata, nana, brat, prija, sestra, strina, svekar, svekrva, dever, kum, svastika. Postoji istovetnost i mnogih drugih reči kao: guvno, hlad, stoka, goveče, jama, apsara, mana, raka, jad, med, guditi i druge. Ima ih svakako još. Drugi dokaz porekla Srba vezan za Indiju su običaji, koji su veoma slični kod oba naroda, na primer: otmica devojke, unošenje i palenje badnjaka, gatanja, motivi na vezovima i nadgrobnim spomenicima, društveno i državno uređenje i mnogi drugi. Čak su kod Srba bili sačuvani i običaji spaljivanja mrtvih. Reči župa i župan u srpskom i kod Indusa imaju značenje udruženja ili zadruge, a u sanskritskom znače povezivanje. Engleski pisci isticali su istovetnost indijskih i srpskih društvenih jedinica, opština, koje su u ono vreme bile najdemokratskiji oblik društva, sačuvanih u Srbiji do danas. Makarov je zapisao mnoga imena srpskih staništa, koja su ostala do dana današnjeg: Indostan, Avganistan, Kurdistan, Radžastan i jos mnoga druga.

Nisadeš, divni i nepristupačni vrh, stan bogova po indijskoj religiji, bio je prva srpska postojbina. Citat iz Ritera, na strani 29, glasi: “Sa vrha Mera (brdo u Indiji) pružaju se njegove grane kao Himavat, Henakutaš, Nisadeš, na kojima je živeo surovi i odeven u odelo od kože narod Serba ili Srba”. Znači da su Srbi prvobitno živeli na prostorima između himalajskih i hindokuskih planina, preko šest hiljada godina pre Hrista. Ruski istoričar Moroskin ističe da su ostali narodi bili zavidni prema Srbima, koji su nastanjivali oblast Dunaj u Indiji. On takođe navodi da su u unutrašnjosti Indije bile države Prazija, Gangazija i Sarbarska (Srpska), a u primorskom delu oblast koja se zvala Panovska. O postojanju te dve srpske države nađeni su zapisi kod Aleksandra Velikog. To ukazuje na mogućnost da imena Dunava i Panonije nose takođe poreklo iz Indije (ili obratno). I u indijskim geografskim kartama ima imena srpskog značenja: Srba, Sobrana, Čarnigor, Belospor, Kovilje, Žitomir, Mala Bara, Bela Zora, Grad, Careva, Pramen, Mlava, Drvar, Borac, Zagore, Sivonje, Ravnagora, Borje, Dub, Veselgrad, Timok, Sarbatu, Srbistan, Morava, Drava, Kotor, Srbalj i druga. Po Moroskinu, Srbi su ziveli u Indiji nekoliko hiljada godina pre iseljavanja u srednju Aziju, a zabelezena su masovna seljenja pre 5.000 godina. Iz svega proizlazi da se o poreklu Srba u Indiji može govoriti kao o periodu od oko osam hiljada godina ili još više. Masovna iseljavanja iz Indije prouzrokovana su pojavom kuge, koja ih je brojčano gotovo prepolovila, kao i najezdom crnih naroda sa juga koji, su ih nemilosrdno pljačkali.

Po Moroskinu prvi ogranak Srba iselio se iz Indije u pravcu Mesopotamije, oko reka Eufrata i Tigra, gde su osnovali svoju Novu Sabarsku državu, na tlu današnjeg Iraka. Tamošnji gradovi nazvani su srpskim imenima, a o istima postoje i dan danas neka svedočanstva. Dolazak Srba u Mesopotamiju datira oko tri hiljade godina pre Hrista i tu su se zadržali najmanje oko jedan milenijum. Od tih Srba potomci su se proširili u Malu Aziju, a nešto kasnije odatle su prešli i u Evropu. Delimično su se nastanjivali i u Egiptu. Posle smrti faraona Pepija II, ti Srbi zavladali su područjem koje su naselili i ta njihova vladavina trajala je od 2261. do 2052. godine stare ere. Tu teoriju zastupa i francuski egiptolog Masper Gaston, koji kaže da su Srbi iz Sarbarske stigli u Afriku u tri navrata. Gaston svoju tvrdnju zasniva na srpskim natpisima na egipatskim piramidama i kamenim spomenicima. Srbe su Egipćani nazivali “kraljevi pastira”, a vladali su Donjim Egiptom. Ovo je u potpunoj saglasnosti sa izučavanjima našeg istoričara Stojana Boškovića, koji u “Istoriji sveta” piše kako su Egipćani podizali ustanke protiv srpskih vladara u Donjem Egiptu. Fransis-Maria Apendini piše da su Srbi neko vreme gospodarili Sirijom, odakle su napadali Egipat. Za takozvani “čudesni” period Egipta označava se porobljavanje od strane nekih stranih naroda i vladavine izvesnog Arse (ime mu je pisano ćirilicom APCA). Za taj “čudesni” period Fransisko-Maria Apendini kaže da su to narodi došli iza Kaspijskog jezera, koji su najratoborniji narod, a vladali su dugo vremena Egiptom i Sirijom i zvali su se Srbi.

Prvi doseljenici u Evropu zadržali su se na Balkanskom poluostrvu, dok su u manjim grupama otišli do Italije pa čak i do Spanije, 3000 godina pre Hrista. Prvo srpsko doseljavanje na Balkan dogodilo se oko tri do četiri hiljade godina pre Hrista. Šafarik tvrdi da se ni za jedan evropski narod osim Srba, ne može dokazati poreklo iz Indije, a za Srbe za to postoji istorija. Čak su i u baskijskom rečniku nađene reči srpskog naziva: gora i gori (ono što gori), kao i mnoge druge. Nađen je čak podatak da u jeziku Baska ima 30-40% reči srpskog značenja. Miloš Milojević, u delu gde piše o životu Srba u Francuskoj i Danskoj, gde i danas postoje geografski toponimi srpskog značenja, navodi da je tokom velikih progona Srba stradalo 30 do 60 miliona Srba u Evropi. On takođe navodi srpska boravišta u Holandiji i Belgiji i da se je Amsterdam nekada zvao Slavengrad. A kada je dr. Olga Luković-Pjanović došla u Francusku, izvesna dama Hermina joj je ispričala priču svojih roditelja, po kojoj su Srbi vladali u Alzasu, što Olga tada nije znala. Međutim, kasnije je to utvrdila kao istinito i nije mogla oprostiti svojim profesorima istorije koji je tome nisu naučili, a još više Srpskoj akademiji nauka koja o tim stvarima permanentno ćuti.

Drugi ogranak Srba iz Indije krenuo je prema Kaspijskom moru i planinama Kavkaza, gde su osnovali domovinu 2.560 godina pre Hrista i nazvali je Serbanija. Tu su se zadržali nekoliko vekova, sve dok ih odatle nisu potisli novi osvajači.

Treći srpski ogranak usmerio se pored kitajskog carstva (Kine), u pravcu severa i nastanili su se u Sibiriji, gde su osnovali državu Sirbidija ili Sirbija 3.200 godina pre Hrista. Od te reči Sirbija postala je današnja reč Sibirija.

Seobe drugog i trećeg ogranka Srba trajale su takođe oko hiljadu godina, a započele su gotovo istodobno sa prvim ogrankom, prema tome zaposeli su svoje nove postojbine oko dva do tri milenijuma pre Hrista. Dok su se selili usput su pretežno ratovali, osvajajući nove prostore za sopstveni opstanak, ali su takođe i mnogo stradali. Najviše Srba izginulo je u dugotrajnim borbama sa Kitajcima, Hunima i Mongolima.

Dubrovčanin Mavro Orbini pisao je da su ti Srbi, koje je on nazivao Slavjanima, poreklom od Jefeta, sina Nojeva, naseljavali dve stotine pokrajina od Azije preko Evrope. Njegova knjiga “Kraljevstvo Slovena” (iz 1601. godine) prevedena je na srpski tek 1968. godine i to bez prevoda prvog dela od 248 stranica, u kojima autor piše o ranijim srpskim kraljevstvima od pre Rimskog carstva. Iz zaključaka Mavra Orbina proizlazi da je dinastija Nemanjića poslednja srednjevekovna srpska dinastija. Jovan Rajić piše da su stranci srpsko ime izveli iz imena reke Zebris (ili Serbis), koja teče između Eufrata i Tigra. I zaista, ta reka se i danas tako zove. I danas u persijskom jeziku postoje brojne reči istovetnog značenja kao u srpskom. Evo nekih: bog-bog; zemo-zemlja; zima-zima; žena-žena; berezo-brzo; mislj-misao; zarja-zora; medo-med; noć-noć; paurvi-prvi; dva-dva; tri-tri; četvere-četiri itd. I u jevrejskom i jermenskom jeziku takođe postoji dosta srpskih reči, sto su jevrejski istoričari uzimali za utvrđivanje svoga porekla preko Jefeta, sina Nojevog.

Srbi su ostavili svoja imena gde god su živeli. Evo nekih: jezero Srbonis u Siriji, Serbetes, mesto u Mauritaniji, Serbanica (ili Srbica) na crnomorskoj obali, Serberion na ušću reke Don, Sarbakon na Krimu, Sorbhag u Iranu, Serbka u Indiji, Sarbinovo u Ukraini, Serban-voda u Poljskoj, Serbia u Rumuniji, Serbin u Grčkoj, Sarbiodunum na Sardiniji, Sarbat reka u Turskoj, u doba kada Turci jos nisu živeli na svojim sadašnjim teritorijama. Za Srbe istoričari kažu da su živeli u čitavoj Evropi i nisu imali potrebe da se pripremaju za ratovanja. Profesor Miomir Jović utvrdio je da se seoba Srba iz Indije odigrala 4.500-4.000 godina pre n.e. A Ognjen Radulović, u Traganjima za korenima Srba, navodi da su iz svoje prapostojbine Indije Srbi krenuli pre šest hiljada godina, usmerivši se u tri pravca, od kojih je jedna grupa nakon kraćeg zadržavanja u Mesopotamiji stigla i u doline faraona.

Grčki istoričar Strabon pisao je da su u zapadnoj Aziji po planinskim predelima živeli Srbi, ili Brđani, koji su se odlikovali rusom kosom i plavim očima. O istima postoje napisi i ruskog istoričara Mihaila Lomonosova. Dubrovčanin Ivan Gundulić pevao je o slavnoj Troji:

Pri moru uprav srpskih strana u pržinah pusta žala

Leži Troja ukopana, od grčkoga ognja pala.

A Car Dušan postavljao je svoga namesnika u Maloj Aziji baš u oblasti Troje.

Olga Luković-Pjanović piše, u drugoj knjizi “Srbi narod najstariji”, strana 59, kako je “Chicago Tribune” 19. Februara 1981. godine objavio vest da je otkopana kineska najstarija mumija koja je bila plava žena, bele rase. Zatim je ista vest objavljena u Parizu na TV. Te vesti Olgu su potsetile na one koje tvrde da su Šiptari Iliri samo zato što su se naselili na ilirske teritorije. Prema tome, Olga zaključuje da je “plava kineskinja” mogla biti samo srpkinja.

Postoje brojni zapisi o srpskoj propasti u vremenima nove ere. Evo nekih: tokom silnih ratovanja sa turskim i mongolskim plemenima nestala su mnoga srpska naselja u kojima su živeli vekovima. Prema grčkoj hronici rimski car Justinijan je u sedmom veku nasilno preselio mnoge Srbe iz predela sadašnje Stare Srbije u Malu Aziju i od njih stvorio odabranu vojsku od 30.000 konjanika. U borbi sa Arapima 692. godine, dve trećine te vojske pređe na stranu Arapa, a Justinijan dade nalog da se sve preostale porodice srpske pokolju. Nešto kasnije, 762. godine, iz Makedonije se preseli oko 250.000 Srba u Malu Aziju, a 802. godine opet dođe do slične seobe, nakon što je grčki car Komnen pokorio Rašku. I konačno, u petnaestom veku kada su Turci osvojili Bosnu, sultan Sulejman prebacio je 30.000 srpske muške dece u Tursku od kojih je napravio Janjičare i isve ih utrošio u narednim obračunima sa Srbima. Latinski biskupi su za vreme sinoda u Saloni proglasili ćirilicu “đavolim pismom” i zabranili njenu upotrebu. Poljska, Česka i Hrvatska odmah su je napustili i otpočela je borba protiv ćirilice. Ova borba produžena je do današnjih dana, a to je ujedno i borba između dve crkve, koja traje već vekovima. Sve su to dokazi da su Srbi vekovno bivali izloženi stradanjima i da su sopstvenom krvlju placali visoku cenu opstanka.

Ogranak Srba koji se doselio na Balkan pre tri do četiri hiljade godina, o kojima su pisali grčki i rimski istoričari, su direktni praoci danasnjih Srba. Taj ogranak dospeo je čak do Španije i severnih obala Afrike. O tim seobama zapise su ostavili Čeh Pulkova i Enije Silvije, koji navodi seobe Srba u vreme postojanja kule Vavilonske. Francuz Mosper pisao je o tri provale pastira iz Male Azije u Egipat i tvrdi da se radi o Srbima. A na egipatskim piramidama hijeroglifima je zapisano da su 1.600 godina pre Hrista u Libiju i Mauritaniju doprli beli narodi plavih očiju. Egipatski izvori tvrde da su ti narodi na njihovim prostorima osnovali svoju državu koja je postojala sedam vekova. Dr. Olga Luković-Pjanović daje divan opis ratnih zarobljenika, čiji su likovi uklesani na egipatskim piramiadama sa “zrakastim krunama” na glavama, sa zaključkom na osnovu reči pereset i prst da se radi o Srbima (str. 215-230). Rajić citira ruske letopisce, koji kažu da su Vendi, Srbi, pomagali Trojance u borbi protiv Grka, pa su se posle poraza sa svojim vojvodom Antonorom preselili iz Male Azije na Jadransku obalu. Navodi dalje tvrde da su Srbi naselili Boku, Crnu Goru, Dalmaciju, Albaniju, Bosnu i Hercegovinu i sve do Venecije jos pre tri hiljade godina. Šafarik, kasnije piše da su ti Vendi bili jednorodni sa Vendima iz podunavskih krajeva.

Iz prednjega proizlazi da su Srbi naselili Evropu i Balkan istovremeno sa ostalim indo-evropskim narodima: germanskim, grčkim i latinskim. Šest stotina godina posle trojanskog rata, Srbi su potpuno naseljavali Balkan i u to doba makedonski car Aleksandar Veliki svojom poveljom dao im je zemlje od Jadranskog do Baltičkog mora za njihovu hrabrost i vernost. Navodi se da su i Aleksandar Veliki i njegov otac Filip takođe Srbi, pošto u to doba nisu još postojali Sloveni. Hrvat Sver navodi da je majka Aleksandra Velikog bila ilirske krvi, a zna se da su stranci Srbe nazivali Ilirima. To se da tumačiti i iz pesme Ivana Gundulća “Osman”, gde kaže:

Od Lesandra Srbljanina, od svijeh cara, cara slavnog

Aleksandro to svidoči kralj veliki svega svita.

Aleksandar Veliki prezivao se Karanović, a to prezime izvedeno je iz titule Karan, koja je dodeljivana kod Srba visokim dostojanstvenicima i plemićima ili nekom princu iz vladarske kuće, srodniku kralja ili cara, prilikom njegovog postavljanja na dužnost glavnog zapovednika vojnog ili pokrajine. Prema Deretiću, jedino su Srbi u vreme Aleksandra Velikog imali vojne formacije kojima je prednje tumačenje odgovaralo. Dve hiljade godina pre Hristova rođenja jedino je drevna država cara Nina bila svetsko carstvo, kome je pripadala polovina savremene Evrope, deo Azije i Afrike - Ilirska, Dačka i Karpatska Srbija. U antičkom vremenu, po Deretiću, država je bila organizovana društvena zajednica zasnovana na običajnom pravu. Za stare Grke kaže da u prvobitnu Evropu oni nisu ubrajali ni svoju Grcku, Evropa je za njih bila samo Srbija i ništa više. Državu je tada oličavao vladar, gospodar, a bila je onolika koliko je vladar uspevao da je stavi pod svoju vlast i njome uspesno upravlja.

Posle raspada Rimske Imperije obnovljena je srpska država 461. godine, krunisanjem Markelina u Solunu. Markeli, Srbin, bio je vojskovođa Rimske Imperije koji je doprineo pobedi nad Atilom, na Katalinskim Poljima 451. godine. Srpsku državu učvrstio je Ostorilo Svevladov 490. godine i zvala se Srpska Carevina ili Srbija. Od tada pa do kraja 15. veka, punih hiljadu godina, Srbija postoji kao država bez prekida. Deretić citira Anonimus Reventanisa koji je predstavio postojanje tri Srbije, istog imena: prva od Jadranskog mora do Dunava, zvana Ilirska Srbija, druga od Dunava do Karpata, zvana Dačka Srbija i treća od Karpata do Baltičkog mora, zvana Sarmatskom Srbijom. Bilo je to dva veka pre Hrista. Rimljani su osvojili Ilirsku i jedan deo Dačke Srbije, jedan vek posle Hrista, a deo između Tise i Dunava ostao je zauvek neosvojen, što ide u prilog tvrdnji da nikda nije prekinuta tradicija rimskim osvajanjem. Cela Sarmatska Srbija ostala je van domašaja rimskog carstva. Dačka Srbija danas se zove Vlaška, a Baltička Srbija se zove Poljska. Znači, od uspostavljanja Ninovog carstva, oko 2015. godine stare ere, pa do danas, preko četiri hiljade godina srpska državna tradicija nije prekinuta. Otuda je Srbija “večna”.

Sebastijan Dolči i nehotice povezuje ilirski jezik sa Srbima. A Laonik Halkokondilo u knjizi “O Turskoj”, kaže da su istim jezikom govorili svi narodi od Jonskog mora do Venecije, a za Sarmate navodi da su živeli u današnjoj Poljskoj i potom su se spustili na Dunav, što potvrđuju i Šafarik i Surovjecki, pišući o rasprostranjenosti srpskog naroda. I hrvatski pisac Dinko Zlatarić u “Elektri”, posveti knezu Zrinskom, piše o “Velikom Aleksandru, kralju srpskom”. Orfelina o ruskom caru Petru Velikome, u gramati od 3. Marta 1711. godine, zapisano je da “car svih Rusa poziva Srbe na ustanak protiv Turaka, potsećajući ih da se sete svojih slavnih i junačkih predaka, u prvom redu srpskog cara Velikog Aleksandra Makedonskog, koji je mnoge careve pobedio i mnoge države osvojio”.

ljudi kazi da srbi isto su ko hrvati iz egypta drgi iz indije bla bla

ZdEnKo1986 · Početnik Domaćeg.de

gledajuci slicnosti danas sa ljudima iz svijeva najslicniji smo sa moldavcima i ircima, i oni su slicnog mentaliteta i imaju slican folklor napiju se barem jednom mjesecno kupaju jednom ili cak dva puta godisnje i karaju barem jednom sedmicno (u prosjeku). Live serbian people!!!

kai79 · Početnik Domaćeg.de

Prosto mi neverovatno zvuci teorija o poreklu srba iz Egipta mozda ima nekakvih uticaja ali je to mnogo mala brojka .
Zabopravljate da pomenete da je jedan deo slovena otiso na istok i tamo im se gubi svaki trag mozda su bas oni ostavili te tragove u imenima koja pominjete .
Slicnosti sa keltima ima poznato je da je Temza dobila ime po Tamisu jer su kelti sa ovih prostora otisli tamo .
Po samom ponasanu i narodnoj nosnji se vidi da imamo veze sa slovenima sajkaca je noviji izum pre toga su umesto nje bile subare a zene i dan danas nose svuda od Rusije i ostalih slovenskih zemalja marame i to na specifican nacin ispod vrata je vezuju a ta navika je samo u slovenskim krajevima sto je razumljivo zbog hladnije klime u severnim krajevima.
A i sam oblik lica je slican svuda u slovenskim zemljama narocito kod zena sve imaju izrazenije obraze jedino u nekim predelima je dolazilo do mesanja pa se ta osobena crta lica izgubila .
Naravno da nije tako jednostavno i nije bas lako za opisati ali verujem da nas tek cekaju iznenadjenja po tom pitanju ono sto treba da zabrinjava je prekrajanje istorije .
Poznato je da pobednici pisu istoriju i ta istorija se uzima zdravo za gotovo i nema veze sa istinom, pogledajte samo istoriju kosova koju uce albanci cak su i srpske crkve oni toboze napravili samo su ih srbi prisvojili i to deca uce u skolama.