Stounhendz

Yasmin · Prijatelj foruma

Stounhendž

To je niz velikih kamenih blokova, megalita, pravilno raspoređenih po koncentričnim krugovima. Težina pojedinih kamenih blokova dostiže i 50 tona. Autor hronike Istorija britanskih kraljeva, napisane u XII veku, pominje Stounhendž i navodi dva čudna detalja. Po njegovim rečima, megaliti za Stounhendž doneti su iz Irske, a podigli su ga neki ljudi koji su došli "iz dalekih afričkih oblasti." Irsko poreklo megalita naučno je potvrđeno 1923. godine. Što se tiče podatka o došljacima iz Afrike ili neznano otkuda, izgleda da je i on tačan.

Prema analizama uz pomoć radioaktivnog izotopa ugljenika C14, izgradnja Stounhendža je trajala više od 10 vekova, od 2775. do 1700. godine PHE. To znači da se znanje za rešavanje tog složenog inženjerskog zadatka moralo prenositi s generacije na generaciju najmanje u toku jednog milenijuma i da je morala je postojati društvena organizacija koja ga je izvršila. Osim toga, graditelji Stounhendža su morali da poseduju visoka znanja ne samo o građevinarstvu i geometriji, nego i o astronomiji. Tokom hiljadu godina graditelji su vrlo precizno koristili jedinstven sistem mera:

1 megalitski rod = 2,5 megalitska jarda = 100 megalitskih palaca.

Jasno je da su graditelji morali biti pismeni, jer se pomračenja Sunca i Meseca moraju proračunavati i moraju se praviti tablice.

Primitivna i nepismena plemena koja su u okolini obrađivala zemlju, ne samo da nisu mogla da izvrše bilo koji od tih zadataka, nego im nisu bili ni blizu. Očigledno je da su se graditelji Stounhendža znatno razlikovali od lokalnog stanovništva. Ne znamo ko su oni i odakle su došli. Ne znamo ni ko su bili graditelji drugih megalitskih observatorija, a na britanskim ostrvima ih ima oko 600.

Razmeštajući megalite na određeni način, graditelji te observatorije iz kamenog doba odredili su krajnje položaje Meseca, s tačnošću do jednog lučnog minuta, drugim rečima, 30 puta tačnije nego u Angkor Vatu, podignutom tri milenijuma kasnije. Štaviše graditelji Stounhendža su znali da lunarni ciklus traje 18,6 godina, uzeli su u obzir čak i odstupanja Mesečeve orbite zbog privlačne teže Sunca. Savremeni istraživači su otkrili da je Stounhendž omogućavao preciznija i detaljnija astronomska posmatranja u vreme kad je počela njegova hiljadugodišnja izgradnja. Tu dinamiku znanja potvrđuje i druga činjenica. Upoređujući etape izgradnje Stounhendža, istraživači su otkrili da su graditelji bili najprecizniji na samom početku izgradnje. Kako su prolazili vekovi, umeće graditelja nije se usavršavalo, što je normalno očekivati, nego je, naprotiv, slabilo.

Koliko daleko u prošlost može biti pomerena ishodišna tačka tog procesa?

I. A. Jefremov je pisao da je u Kini, u Nankinškoj observatoriji, video bronzani globus zvezdanog neba. U globus su, na najdetaljniji način, bila uneta ne samo sazvežđa koja se vide iz Kine, nego i sazvežđa koja se mogu videti sa geografskih širina južne polulopte. Smatra se da taj globus potiče iz I veka HE (92, Br. 4, 1961.)

Na jednoj od glinenih tablica drevnog Sumera, pored Meseca su bile iscrtane i dve zvezde - Alfa i Beta iz sazvežđa Blizanaca. Sudeći po njihovom položaju taj crtež je predstavljao mapu od pre 6.000 godina. (65)

Prema Diogenu Laertskom Egipćani su imali zapise o 373 Sunčeva i o 832 Mesečeva pomračenja. Proračuni pokazuju: da bi se zabeležio taj broj pomračenja nužna su posmatranja od najmanje 10.000 godina. Neki istoričari astronomije datum početka tih posmatranja pomeraju još dalje u prošlost - na vreme oko 15.000. godine PHE.(65) Drugim rečima, pomeraju ga u vreme kada se verovatno dogodila katastrofa. Postoje i zapisi koji navode još ranije datume.

U doba u kojem živimo, Sunce se u vreme jesenje ravnodnevnice nalazi na fonu sazvežđa riba. Pre dve hiljade godina ono je bilo u sazvežđu Ovna, a još ranije, u periodu ranog Sumera, u sazvežđu Blizanaca. Puni ciklus laganog okretanja zvezdanog svoda traje 25.920 godina.

Ta brojka se može naći u nizu sumerskih tekstova u bibliotekama hramova gradova Nipur i Sipar. (52, II)

Podaci o vrlo starom astronomskom znanju potvrđeni su i nalazima arheologa. Komad kosti nađen u gornjem Nilu star je 8,5 hiljada godina, a na njemu su izrezbarene faze Meseca. Dani meseca, uključujući i dan "nevidljivog" Meseca, urezani na kljovi mamuta, nađenoj u južnoj Ukrajini, svedoče o astronomskim znanjima ili o astronomskim posmatranjima od pre 30 do 35 hiljada godina. (116, 6. XI 1964.)

Međutim, i te brojke očigledno ne označavaju onu vremenski najudaljeniju tačku na kojoj je čovek počeo da se interesuje za zvezdano nebo. Naviknuti da jednu grupu zvezda nazivamo Veliki medved, ne primećujemo koliko je taj naziv apsurdan. To isto sazvežđe nazivamo i Velika kola. Ako sazvežđe zaista nalikuje na kola, šta će tu onda medved? Položaj zvezda ranije je bio drukčiji. Njihov raspored je zaista podsećao na medveda. Tada se pojavio naziv Veliki medved i zadržao se do naših dana. Kada je to bilo?

Prema proračunima ukrajinskog istraživača J. A. Karpenka sazveđe je prestalo da podseća na figuru medveda približno pre 80.000 godina. Iako je lik na nebu nestao tako davno naziv se do danas zadržao na celoj severnoj polulopti: od Sahalina do Atlantika i u Americi pre Kolumba.

Ako je interesovanje čoveka za zvezde i za proučavanje zvezdanog neba zaista počelo tako davno, onda visoka astronomska znanja drevnih naroda mogu da budu objašnjena.

Yasmin · Prijatelj foruma

Otprilike 3000 godina pre nove ere, počela je izgradnja Stounhendža; projekat je napušten i ostavljen nedovršen negde 1100 godina p.n.e. Kroz njegovih šest faza konstrukcije namera graditelja se menjala, ali sve vreme ovaj krug od kamenja je predstavljao kalendar neverovatne preciznosti.

Yasmin · Prijatelj foruma

STOUNHENDŽ - SIMBOL PLODNOSTI?

Toronto - Kanadski naučnici veruju da su konačno rešili misteriju drevnog kamenja Stounhendž na jugu Engleske i tvrde da je reč o velikom simbolu - plodnosti. Do takvog zaključka su došli na osnovu rasporeda kamenja Stounhendža koji predstavljaju, kako tvrde, ženske genitalije. Svoju teoriju su izložili u julskom broju časopisa Britanskog kraljevskog udruženja lekara pod naslovom "Stounhendž: medicinsko stanovište". "Za graditelje Stounhendža najkritičniji događaji u ljudskom životu su bili rođenje i smrt", piše Entoni Perks, penzionisani profesor ginekologije i akušerstva na Univerzitetu Britiš Kolombija, primećujući da u Stounhendžu ne postoji ništa što bi ukazivalo na to da se radi o grobovima. Tanjug

Yasmin · Prijatelj foruma

Stounhendž viđen laserom

Niko ne zna zašto je Stounhendž napravljen, iako postoje mnogobrojne teorije o tome. Nedavno se došlo i do novih saznanja. Arheolozi su "napali" ovaj spomenik laserima i otkrili neke vrlo interesantne detalje. Izgleda da su ljudi iz bronzanog doba, pre otprilike četiri hiljade godina, urezali slike metalnih sekira (i najmanje jednog bodeža) u pojedine kamene gromade. Običnim okom se one ne mogu videti, ali pomoću lasera mogu. Pošto je metal tada bio tehnološki vrhunac, neki smatraju da gravure predstavljaju samo zahvalnost bogovima. Istraživanje pomoću lasera je tek započeto, a budući da su sekira i bodež bili uobičajeno oružje u to doba, postoje nagoveštaji koji ukazuju čemu je zapravo ovaj spomenik služio.

Yasmin · Prijatelj foruma

Laseri otkrivaju tajne Stounhendža

O primeni lasera na raznovrsnim područjima ljudskog delovanja često se priča i piše. O rezultatima koje postiže u lečenju bolesti mnogo se zna ili o njegovoj primeni u svemiru. Ali, kada je arheologija u pitanju ne zna se skoro ništa ili veoma malo. Stvari se i na ovom području menjaju. Sofisticirani laseri sada, prenosi Bi- Bi-Si, otkrivaju korak po korak tajne vekova koje krije drevno nalazište Stounhendž (na slici). Ekipa naučnika uočila je na ovom lokalitetu u Viltšajeru dve gravire koje se ne vide golim okom. Gravire na kojima se vidi bronzana sekira duge su samo nekoliko centimetara. Slične stvarčice otkrivene su i pedesetih godina prošlog veka, ali arheolozi upozoravaju da su one sada u toliko lošem stanju pa zato ni ne mogu da se vide. Istraživanje je započeto u leto prošle godine, korišćen je laser niskog napona da bi skenirao kamene ostatke bez opasnosti da njihova struktura bude oštećena. Arheolozi još uvek rade i dodaju da će skenirati sva 83 kamena zato što veruju da ima još gravira.
"Skeniranje laserom omogućilo nam je da Stounhendž možemo da posmatramo u potpuno drugom svetlu. Kako vreme bude odmicalo ponovo ćemo moći da se usredsredimo na već ranije otkrivene pojedinosti koje se sada nagrižene zubom vremena samo naziru. Samo tako ćemo bolje moći da shvatimo i razumemo postojanje ovog jedinstvenog spomenika" kaže jedan od istraživača Tom Guskar. Verovatno će se ispostaviti da, kako istraživanja budu odmicala, o odlično poznatom spomeniku, čestom motivu na raglednicama i knjigama iz istorije umetnosti znamo veoma malo.

Yasmin · Prijatelj foruma

Trideset snažnih uspravnih blokova,
svaki visok preko 4 m i širok do 2.5 m,
nalazi se na podru�ju južnoengeske
grofovije Wiltshire. Postavljaju se
razna pitanja o svrsi Stonehengea.

Jesu li to bili hramovi za prinašanje žrtava?

Ili možda opservatorij?

Neka prahistorijska zvijezdarnica?

Odgovore na ova pitanja nitko ne zna.

Stonehenge je svjedok megaliti�ke kulture;
one prahistorijske kulture; gdje se
njegovao kult groba i smrti.30 vanjskih i
49 unitrašnjih blokova bilo je izra�ivano
kamenim alatom.

Ali i dalje ostaje još
pitanje bez odgovora:
zašto su "arhitekti" Stonehengea nosili kamene
gromade iz kamenoloma 180 km daleko?

pinkie · Prijatelj foruma

Petnaestak kilometara od Solsberija, u juznoj Engleskoj, dize se Stounhendz, cudna organizacija dvanaest stopa visokih menhira opkoljenih sa pedeset sest jama poznatih kao Obrijeve Rupe. Smatra se da ova struktura potice iz 1800. godine pre nove ere. Uz pomoc racunara, professor G.S.Hoskins sa univerziteta Boston pokazao je da te grube rusevine mogu da se koriste za oznacavanje polozaja Sunca i Meseca zapanjujuce precizno - plus ili minus jedan lucni stepen. Cini se, dakle, da je Stounhendz bio neka vrsta opservatorije bronzanog doba u kojoj su svestenici najavljivali dolazak godisnjih doba, pomracenja Sunca i Meseca. Ta naucna aktivnost nije bila ni u koliko nespojiva sa verskim obredima koji su se tu takodje odvijali - oni su zapravo, jedni druge podsticali. Nije preterano reci, kao sto govori vecina istoricara, da je astrologija istovremeno bila prva nauka i prva religija koje je covek razvio.

_GentlemaN_ · ~~Real_ToxiC~~

Ovo je tako zanimljivo,veoma interesantno........kolliko još ima misterija u vezi sounhedža sami Bog zna??? Wink

sabre · Početnik Domaćeg.de

Stounhendz je jedan veliki keltski kalendar. Kamenje je postavljeno tako da se uoce solsticiji,mjeseceve mjene i ostale zvjezdane promjene.

Daca · ~Žena Sanjicinog švalera~

Devetog januara tekuće 2001. godine u 21 čas i 50 minuta počelo je potpuno pomračenje Meseca. Astronomi, a i mnogi drugi ljubitelji ovakvih prizora, već su bili pripremili svoje teleskope, fotografi izabrali kadrove i usmerili aparate. Znamo da će sledeće pomračenje Meseca biti 5. jula 2001. godine od 14:40 do 17:20, pa se neće videti iz naših krajeva pošto će Mesec da se šereti nad onom drugom polovinom Zemlje. Prvo sledece pomračenje Sunca biće 21. juna i u, recimo, Lusaki, desice se u 13:10 i trajace tri i po minuta. (Ni to nećemo videti, jer će malo ko krenuti na jug africkog kontinenta.) Prvo pomračenje Meseca koje ćemo odavde moći da vidimo biće 9. novembra 2003, a prvo potpuno pomracenje Sunca ovde bismo morali da čekamo skoro vek ipo.

Njutnova mehanika nam već nekoliko stoleća daje moćan alat da prilicno precizno predvidimo, ne samo pomračenja, već i mnoge druge astronomske događaje u širokim vremenskim intervalima. Tako možemo da izračunamo da li se i kada, recimo 2000. godine pre nove ere moglo videti pomračenje Meseca iz južne Engleske. Da li je moguće da su i tadašnji žitelji britanskog ostrva mogli da znaju za to pomračenje pre no što je ono počelo?

Džerald Hokins (Gerald Hawkins), profesor astronomije sa Bostonskog univerziteta, svojedobno je uzburakao naučnu javnost tvrdeći da je odgovor na ovo pitanje potvrdan. Šezdesetih godina minulog stoleća on je objavio članak u casopisu Nature, a potom i knjigu, gde saopštava da je otkrio na koji je način Stonhendz (Stonehenge), poznata monumentalna kamena građevina u južnoj Engleskoj, služila u praistoriji, ne samo kao svojevrsna astronomska opservatorija, već i kao računar za predviđanje pomračenja. Kako dotična Hokinsova knjiga (Stonehenge Decoded - rešena tajna Stounhendža) sadrži i problematične postavke, njegove su tvrdnje bile oštro osporavane u nekim akademskim krugovima, a naročito među arheolozima.

Međutim, prvi naučnik koji istražuje Stounhendž sa astronomskog stanovišta bio je Sir Norman Lokjer (Lockyer, 1836-1920), poznati naučnik toga doba. Lokjer je, između ostalog, 1859. godine osnovao danas čuveni Nature, a potom izvesno vreme radio kao njegov urednik. Astronomi ga najviše pamte po otkriću helijuma na Suncu. Arheolozima je, ipak, najviše ostao poznat upravo po svojoj astronomskoj interpretaciji funkcije pojedinih lokaliteta.

Tokom putovanja po Mediteranu i Egiptu Lokjer konstatuje da su neki hramovi orijentisani prema izlasku Sunca. Između ostalog utvrđuje da je glavna osa Amonovog hrama u Karnaku usmerena ka tački gde izlazi Sunce za vreme letnjeg solsticijuma. Potom analizira i Stounhendž, gde konstatuje da su ovde, osim solsticijuma, markirane i ravnodnevnice. Zajedno sa F. Penrouzom (Penrose) sprovodi merenja istaknutih pravaca na spomeniku i na onovu njih ga datuje na 1860. godinu pre nove ere. Na koji način? Poznato je da Sunce izlazi najsevernije na horizontu na dan letnjeg solsticijuma. Zbog precesije Zemljine ose rotacije, ova tačka se lagano pomera, usled čega se za četiri milenijuma, za geografsku širinu Stounhendža, pomerila nešto manje od jednog stepena. Dakle, ovo pomeranje je veoma malo i iznosi 0.02 stepena za jedno stoleće. Pošto je glavna osa usmerena ka severoistoku, tačnije ka tacki blizu koje sada izlazi Sunce za vreme letnjeg solsticijuma, Lokjer teodolitom meri njen azimut za koji, nakon korekcija, dobija srednju vrednost od 49.5717 stepeni. Na osnovu razlike u azimutima izmedu sadašnjeg izlaska Sunca u vreme letnje dugodnevnice i izmerene vrednosti, dolazi do navedene vrednosti koju, zbog mogucih grešaka aproksimira na vremenski period od 1900. i 1500. godine pre nove ere, smatrajuci da je Stounhendž izgrađen u tom periodu. Iako je Lokjerov metod sa astronomskog stajališta potpuno korektan, arheolozi su se prema njemu postavljali veoma kriticki. Glavna njihova zamerka bila je ta što tačke kojima je definisan mereni pravac ne moraju biti objekti koji su izgrađeni u istom periodu, što su kasnija datovanja i potvrdila. U svakom slučaju, zbog ovih svojih radova mnogi današnji istraživaci Lokjera smatraju ocem arheoastronomije.

No, vratimo se Hokinsu. Za razliku od Lokjera koji analizira nekoliko unapred odabranih, konstrukcijom Stounhedža nametnutih pravaca, on koristi o-ruk sistem. Naime, razmatra praktično sve pravce određene parovima kamenova na spomeniku, a onda, uz pomoć računara, traži među njima one koji imaju astronomski kontekst. Konkretno, on traži pravce koji se odnose se na tačke izlazaka i zalazaka Sunca, Meseca, planeta i nekih sjajnijih zvezda u periodu od 2001. do 1000. godine pre nove ere. Hokins nije našao nikakve pravce koji bi ukazivali na izlaske ili zalaske zvezda i planeta. Medutim, konstatovao je 10 pravaca koji su, sa greškom ne većom od jednog stepena, ukazivali na bitne tačke vezane za istaknute položaje Sunca na horizontu tokom godine. Za Mesec je našao 14 takvih pravaca (neki od tih pravaca oznaceni su na slici).

Plan Stounhendža sa ucrtanim pravcima koji imaju astronomski kontekst. Crvene linije odnose se na izlaske i zalaske Sunca, a zelene na Mesec.

Upravo na tim nalazima, Hokins u osnovi temelji svoju priču o 'neolitskom računaru'. Arheolog Ričard Atkinson, jedan od tada vodećih autoriteta za Stounhendž na Hokinsovu 'Rešenu tajnu Stounhendža' odgovara 'Mesečinom iznad Stounhendža' (Moonshine on Stonehenge). U ovom kritičkom članku koga objavljuje časopis Antiquity, Atkinson proverava kolika je verovatnoća da konstatovani pravci nisu slučajni. Za razliku od Hokinsa, dobija da je rizik takve pretpostavke čak 50%. Hokins se, pak, usmerava na sličan problem u Peruu, lokalitet Naska (Nazca), poznat po neobičnim ogromnim geometrijskim figurama. Devedesetih godina, on se uveliko bavi tajanstvenim geometrijskim formacijama, ali u Engleskoj (crop-circle patterns).

Krajem šezdesetih i početkom sedamdesetih, arheoastronomska struja dobija pojačanje u radovima profesora Aleksandra Toma (Alexander Thom, 1894-1985). Tom od tridesetih godina sistematski i detaljno geodetski meri arheološke lokalitete u Britaniji. Istražio je ih je oko tri stotine. Posebno se bavi geometrijskim oblicima i geometrijskim odnosima kod neolitskih gradevina. Statističkom analizom samerljivosti najfrekventnijih izmerenih dužina, došao je do zaključka da su tadašnji graditelji imali jedinicu za merenje dužine (megalitski jard, koji iznosi 83 cm)! U istraživanjima mu pomažu sin Arčibald, a i ostali članovi porodice, kada uspeva da ih ubedi. Istraživao je i kamene kolonade u Karnaku (Bretanja, Francuska) i Brodgarov prsten na Orknijskim ostrvima. Do ovog vremena Tom se nije eksplicitno bavio Stounhendžom, smatrajući da svoju pažnju treba da posveti ostalim sličnim, bezrazložno zapostavljenim spomenicima. Sa sebi svojstvenom sistematičnoću on je ponovo izvršio topografska snimanja Stounhendža i ispostavilo se da centralna konstrukcija nije u obliku grube potkovice, već je deo potpuno pravilne elipse. Takode je utvrdio da se na horizontu iz Stounhendža vide i udaljeni orijentiri, ciji položaj omogucava veoma precizna merenja položaja Sunca i Meseca. Atkinson, koji je ranije bio žestok kriticar Hokinsovih spekulacija, sasvim je drugacije reagovao na Tomove argumente. Poneo se kao pravi engleski džentlmen.

Koliko je polemika oko arheoastronomije, pokrenuta Hokinsovim delima, uzburkala duhove šesdesetih i sedamdesetih godina, ilustruje i činjenica da se u nju uključio i Fred Hojl (Hoyle), poznati engleski astrofizicar, koji nudi svoj model za arheoastronomsko funkcionisanje Stounhendža. Klajv Ragls (Clive Ruggles) sa univerziteta u Lesteru, inače jedan od vodećih arheoastronoma danas u svetu, sigurno ne bez razloga u svojoj knjizi Astronomy in Prehistoric Britain and Ireland, period između 60. i 80. godine minulog veka uzima kao prvu fazu u intenzivnom razvoju arheoastronomije.

Stounhendž kao Altamira

Verovatno zbog toga što je često bio predmet istraživanja i velikih polemika, Stounhendž je postao opšte prepoznatljiv simbol za bavljenje čoveka naukom (naravno, u širem i manje striktnom značenju te reči) u praistoriji, baš kao što su pećine Lasko i Altamira postale simbol za umetnost ljudi Ledenog doba. Međutim, dok ove pećinske slike, stare 25 milenijuma, izazivaju divljenje, Stounhendž i njemu slični spomenici, stari samo oko 5 hiljada godina, najpre - postavljaju pitanja. Naše znanje o njima suviše je površno da bismo pouzdano znali za šta su ove konstrukcije korišcene i kako su funkcionisale. U svakom slučaju, Stounhendž je praistorijski spomenik čije je proučavanje najviše doprinelo utemeljenju proučavanja drevne astronomije.

Stounhendž je, slično drugim takvim građevinama na Britanskim ostrvima, građen u nekoliko faza, pri čemu su prva i poslednja međusobno vremenski udaljene preko hiljadu godina. Više od polovine tog vremena proteklo je od početka gradnje (prve faze) do podizanja velikih megalita koji su danas glavna asocijacija na ovaj spomenik. U razvoju Stounhendža mogu se izdvojiti tri osnovna perioda, ona koje je definisao i razlučio sam Atkinson.

Tri faze razvoja Stounhendža. U prvoj fazi uglavnom su dominirali zemljani radovi. U rupe koje čine tzv. Obrijev prsten verovatno su tada bili postavljeni drveni stubovi. Konstrukcija od masivnih kamenih gromada podignuta je u trećoj fazi.

Prvu fazu, datovanu na oko 3000. godine pre nove ere, predstavlja kružni nasip (hendž), 98 metara u prečniku, sa plitkim rovom sa spoljašnje strane. Iz njega je verovatno i iskopavan materijal za gradnju nasipa. Na osnovu širine i dubine rova, procenjuje se da je nasip, kada je izgrađen, bio visok oko 2 metra. Rov je otvoren sa severoistočne strane, odakle počinje tzv. Avenija, prilaz oivičen sa dva paralelna zemljana nasipa. Ona je izgradena kasnije i uglavnom je svrstavaju u drugu fazu. Avenija se u pravoj liniji pruža skoro 300 metara, a potom se se deli na dve grane, od kojih jedna savija ka severu, a druga ka istoku prema reci Ejvon. U okviru zemljanog nasipa, pored njegovog ruba nalazi se prsten od 56 velikih rupa, tzv. Obrijevih jama, nazvanih tako u cast Džona Obrija (Aubrey), koji ih je opisao još u XVII veku. U ovim jamama pronađene su koštane igle i kremirane ljudske kosti, tipično za neolitske kulture sa područja Veseksa. Verovatno da su u njima bili usađeni drveni stubovi, a nakon toga da su služile za skladištenje ostataka ceremonijalnih svetkovina. Prvoj fazi verovatno pripada i jedan usamljeni kamen - tzv. Petna stena (Heelstone), usađena u mali rov unutar Avenije. Takode, tu pripadaju i četiri usamljena kamena uz unutrašnju stranu kružnog nasipa, od kojih su danas samo dva sacuvana (slika iznad).

U drugoj fazi, koja se povezuje sa keramičkim nalazima Kulture pehara (Beaker), osim pomenute Avenije, podignut je dvostruki prsten sa 80 stena od pemrokširskog plavičastog kamena. Ovaj kamen potiče sa planina jugozapadnog Velsa, koje su udaljene preko 300 kilometara. Otvor dvostruke kamene kružnice okrenut je u pravcu avenije, tj. ka tački izlaska Sunca za vreme letnjeg solsticijuma. Izgleda da ovaj rani kameni spomenik od delimično obradenih i oklesanih stena nikada nije bio završen.

Najmonumentalniji deo Stounhendža izgrađen je trećoj fazi. Početak ove faze datuje se na 2000. godinu pre nove ere. U njoj je podignut kružni deo od ogromnih sarsenskih stena povezanih poprečnim gredama, po kojima je Stounhendž i danas prepoznatljiv. Unutar prstena potkovičasta forma od trilitona (po dva uspravna kamena sa poprečnom gredom), za koju je Aleksander Tom utvrdio da je deo elipsastog prstena. Sarsenske stene (u pitanju je tercijarni pešcar) dopremljene su sa daljine od 30 kilometara. Monoliti su visoki po 9 metara i teški pet tona. Nakon stotinak godina, od obrađenog kamena iz druge faze, unutar potkovice (zapravo elipse) podignut je ovalni prsten, a oko sarsenskog prstena su iskopane dve kružnice sa po trideset rupa u svakoj, verovatno u nameri da se u njih smeste preostale stene od plavičastog kamena preostale iz faze II.

Današnji izgled Stounhendža. Kamene gromade, visoke 9 metara i teške u proseku pet tona dopremljene su sa daljine od 30 kilometara.

Ako je ovakva konstrukcija i služila za predviđanje pomračenja, teško je zamisliti da joj je to bila jedina namena.

stasoni25 · Početnik Domaćeg.de

velika misterija, opet kazem drugari iz svemira

NeJoCu · Početnik Domaćeg.de

jednom cemo saznati odgovor ali kada????!!!