Vilijem Batler Jejts

Eladan · Odomaćeni član

Najveći pesnik Smaragdnog ostrva i jedan od najvećih pesnika na prelazu iz XIX u XX vek, prelazu koji je inače bio pravi bum svih vidova umetnosti... Vilijem Batler Jejts, neko ko je znao da oseća i da to što oseća pretoči na papir, za nezaborav i za naše uživanje... Poslušajmo šta nam kaže...

Lišće pada

Stigla je jesen do lišća zaljubljenog u nas
i do miševa gde je žito požnjeveno;
Požutelo je lišće jasena tu iznad nas
a i šumskih jagoda lišće prokvašeno.

Čas ljubavi koja vene stigao je i do nas,
i naša setna duša umorna je, svela;
Sad rastajmo se, pre neg' doba strasti
zaboravi nas,
Sa poljupcem i suzom vrh tvog setnog
čela.

Eladan · Odomaćeni član

Tu dole kraj vrbaka

Tu dole kraj vrbaka ja draganu sretoh
milu,
tu slušah je kraj vrbaka, belonogu i čilu,
kad reče: ljubav je prosta - k'o lišće
raste lako;
Al' ja sam lud, zelen, bio, i sam ne mišljah
tako.

U poljani ja sam staj'o sa draganom nad
rekom
kad pleća mi obujmi ručicom belom i
mekom,
pa reče: ljubav je prosta - k'o trava
raste lako;
Al' ja sam lud, zelen bio; sad tužan ja
bih plak'o.

Eladan · Odomaćeni član

Tuga ljubavi

Ta svađa vrabaca tamo ispod krova,
pun mesečev obruč, nebo zvezda noćno
i brujanje glasno veselih listova
prikrili su zemlje jecanje nemoćno.

I onda ti dođe, setnih usana rujnih,
i dođoše s tobom suze celog sveta,
i s njima svi jadi lađa mu olujnih,
i s njima svi jadi bezbrojnih mu leta.

Sad kroz rat vrabaca tamo ispod krova
i kroz bele zvezde, mlečno nebo noćno,
i pojanje glasno nemirnih listova,
Prolama se zemlje jecanje nemoćno.

Eladan · Odomaćeni član

On prigovara ptici škurku

O, škurku, ne kukaj sred zraka pusta
il' nad vodom tamo gde se zapad sreće;
Od kukanja tvog meni na um pada
njen pogled strastveni, kosa duga gusta
što se povrh mojih nedara razleće;
Zar nije dosta jada što vetar kuka sada?

Eladan · Odomaćeni član

Kad budeš stara...

Kad budeš stara, seda, i kad te snovi mame
dok pokraj vatre sediš, prelistaj ove strane,
pa čitajuć ih tiho, na one misli dane
kad blage su ti oči duboke znale tame;

Kad mnogi su voleli, il' stvarno il' iz hira,
uz čar lepote tvoje, trenutke tvog veselja,
al' tek jedan ljubljaše tvoj duh nestalnih
želja
i tvoje setno lice kada ga tuga dira.

Pa prenuv se iz misli kraj vatre što se gasi,
ti tužno, tiho šani da ta je ljubav prava
već davno preletela prostranstva ova plava
sred zvezda lik da skrije, zanavek da se
skrasi.

Annabel_Lee · **ஐ NaUgHtGeLiC ஐ**

Zaista ne znam kako je mogutje da sam TEK sada otkrila ovaj topic, ali, bilo kako bilo, dragi Eladanu, hvala shto sada znam da nisam usamljena u svom divljenju W.B.Yeats-u. Mislim da naslov teme mog seminarskog rada govori i vishe od samih rechi...YEATS,
”A CITIZEN OF TWO WORLDS, THE VISIBLE AND THE UNSEEN�
(Kunitz)
(inache, ocenjenog kao 10 +)
S obzirom da sam i sama ljubitelj poezije (a pomalo i sama poeta Very Happy

), student engleskog jezika i KNJIZEVNOSTI, a nadam se (& trudim) budutji profesionalni prevodilac, preferiram englesku verziju pisanija, delimichno i zato shto smatram da svako delo prevodom unekoliko gubi na svojoj autentichnosti, duhu i vrednosti. Stoga prilazem pesme W.B.Yeats-a na engleskom, mada one nesumnjivo divno zvuche na SVAKOM jeziku, u shta se ostali sada mogu i dvojezichno uveriti!

He Wishes For The Cloths Of Heaven

Had I the heavens� embroidered cloths,
Enwrought with golden and silver light,
The blue and the dim and the dark cloths
Of night and light and the half-light,
I would spread the cloths under your feet:
But I, being poor, have only my dreams;
I have spread my dreams under your feet;
Tread softly because you tread on my dreams.

Never Give All The Heart

Never give all the heart, for love
Will hardly seem worth thinking of
To passionate women if it seem
Certain, and they never dream
That it fades out from kiss to kiss:
For everything that�s lovely is
But a brief, dreamy. Kind delight.
O never give the heart outright,
For they, for all smooth lips can say,
Have given their hearts up to the play.
And who could play it well enough
If deaf and dumb and blind with love?
He that made this knows all the cost,
For he gave all his heart and lost.

Eladan · Odomaćeni član

Bele ptice

Kad bismo mogli biti, moja draga,
dve ptice bele povrh pene mora!
Još pre no što se meteor ugasi
nas pogađaju plami meteora;
A plamen plave zvezde Večernjače,
što nisko visi sa nebeskog kraja,
U srcu našem uvek budi, draga,
bol tuge što se od nas ne odvaja.

Tek zamor struji od krina i ruža,
tih sanjalica što ih rosa mije;
o tom ne snevaj, nit' o meteoru
što trošni sjaj mu noćna tama pije,
nit' o plamenu niske zvezde plave
što uz rub neba ranom zorom vene,
jer želeo bih da budemo, draga,
dve ptice bele povrh morske pene.

Jer privlači me ostrvlje bezbrojno
i uz njeg' čari danajskoga žala
gde vreme ne bi na nas ni mislilo,
gde tuga do nas ne bi ni navraćala;
I bili bismo daleko od ruža
i pržile nas ne bi plama strele
kad bismo mogli bdeti, moja draga,
vrh morske pene k'o dve ptice bele.

Eladan · Odomaćeni član

Ljubavnik priča o ruži u svom srcu

Sve slomljene, nezgrapne stvari, predmeti
trošni, stari,
plač deteta nekog kraj puta, ta škripa
kola što smeta,
i teški korak orača što gaca po zimskoj
bari,
tvoj lik mi vređaju koji k'o ruža sred
srca mog cveta.

Jer previše je gruba uvreda ružnih stvari;
da mi je da ih sagradim sve iznova usred
leta,
da zemlja i nebo i voda - k'o zlatan
kovčeg se žari
za moj san o tvom liku koji k'o ruža sred
srca mog cveta.

Eladan · Odomaćeni član

Žensko srce

O, šta će meni soba pusta
što molitve je puna bila;
on pozva me sred mraka gusta;
na grudi sam mu grudi svila.

O, šta će meni dom moj sretni,
ni briga majke mi ne treba;
od mojih vlasi krov će cvetni
od olujnog nas skriti neba.

Eladan · Odomaćeni član

Ljubavnik tuguje zbog izgubljene ljubavi

Ja imao sam drugu; u nje kosa vrana
i mirne ruke behu i obrazi beli,
pa snevah da će jednom moja stara rana
u ljubavi toj novoj moći da zaceli;
al' u srce mi zaviri ta divna žena
i u njem sliku tvoju vide jednog dana,
pa od mene ode suzama oblivena.

Eladan · Odomaćeni član

Pesnik svojoj ljubljenoj

Ja prinosim ti k'o na oltar živi
sve knjige moje nebrojenih snova,
o, bela ženo koju strast potresa
k'o plima pesak golubije sivi;
sa srcem, što je drevno k'o nebesa
gde vreme tinja al' nikad ne gasne,
o, bela ženo nebrojenih snova,
ja prinosim ti svoje rime strasne.

Annabel_Lee · **ஐ NaUgHtGeLiC ஐ**

The Lake Isle of Innisfree

I will arise and go now, and go to Innisfree,

And a small cabin build there, of clay and wattles made:

Nine bean-rows will I have there, a hive for the honey-bee;

And live alone in the bee-loud glade.

And I shall have some peace there, for peace comes dropping slow,

Dropping from the veils of the morning to where the cricket sings;

There midnight's all a glimmer, and noon a purple glow,

And evening full of the linnet's wings.

I will arise and go now, for always night and day

I hear lake water lapping with low sounds by the shore;

While I stand on the roadway, or on the pavements grey,

I hear it in the deep heart's core.